Dozwolony użytek publiczny
zezwolenie na publiczne korzystanie z utworów / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Dozwolony użytek publiczny?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Dozwolony użytek publiczny – w polskim prawie autorskim[1] zbiór ustawowych zezwoleń na korzystanie z chronionych utworów ze względu na kulturalne i edukacyjne potrzeby społeczeństwa. Nie jest on jednolitą instytucją prawną, lecz zbiorem różnych postaci dozwolonego użytku, uregulowanych w odrębnych przepisach. Dozwolony użytek publiczny pozwala na korzystanie z utworów bez uzyskiwania zgody podmiotów praw autorskich oraz (co do zasady) bez opłaty. Poszczególne postaci dozwolonego użytku stanowią ograniczenia (lub wyjątki), które są regulowane przepisami prawa międzynarodowego i unijnego.
Analogiczne przepisy znajdowały się w ustawach z 1926 i z 1952. Były wtedy pogrupowane według dziedzin twórczości: osobno uregulowano dozwolone korzystanie z utworów piśmienniczych, muzycznych i plastycznych. W ustawie z 1994 przepisy te są podzielone według celu dozwolonego korzystania. Obok uregulowań stanowiących prawo cytatu, prawo przedruku czy użytek dla dobra osób niepełnosprawnych znalazły się zezwolenia na korzystanie z utworu w związku z prezentacją lub naprawą sprzętu i korzystanie w celu odbudowy lub remontu obiektu budowlanego. Omawiane niżej przepisy ustawy z 1994 są zharmonizowane z przepisami unijnej dyrektywy 2001/29/WE w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym.