Dworzec nadziei
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Dworzec nadziei (port. Central do Brasil) – brazylijski film fabularny z 1998 roku w reżyserii Waltera Sallesa i na podstawie jego pomysłu.
Gatunek | |
---|---|
Data premiery | |
Kraj produkcji | |
Język | |
Czas trwania |
113 minuty |
Reżyseria | |
Scenariusz |
João Emanuel Carneiro, |
Główne role | |
Muzyka |
Antonio Pinto, |
Zdjęcia |
Walter Carvalho |
Montaż |
Felipe Lacerda |
Produkcja |
M.de Clermont-Tonnerre |
Dystrybucja | |
Strona internetowa |
Film jest opisem podróży starej, samotnej kobiety Dory, która wyrusza z dziewięcioletnim Josuém ze slumsów Rio de Janeiro w poszukiwaniu jego ojca. Krytycy często interpretowali ten obraz jako opowieść o poszukiwaniu Boga i sile wiary, bowiem główny wątek sprowadza się do poszukiwania Jesusa, a chłopiec ufa Dorze, chociaż kobieta jest oszustką.
Od obrazu Sallesa i dzięki licznym nagrodom, które zdobył (Złoty Niedźwiedź, Złoty Glob, BAFTA, dwie nominacje do Oscara), rozpoczął się renesans kinematografii brazylijskiej. Pierwszą falę świetności przeżywała ona w latach 60. (Cinema Novo), ale później znana był głównie z produkcji telenowel. Po 1998 roku powstały takie filmy jak Miasto Boga Fernando Meirellesa i Dzienniki motocyklowe Sallesa; wszystkie, inaczej niż obrazy z lat 60. wpisujące się często w nurt realizmu magicznego, portretują brutalny świat biedoty i ukazują ciemną stronę brazylijskiej rzeczywistości.