Dziennik Bałtycki
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Dziennik Bałtycki – dziennik informacyjno-publicystyczny ukazujący się na Pomorzu Gdańskim od 19 maja 1945[2][3].
b. siedziba przy Targu Drzewnym 9-11 | |||
Częstotliwość | |||
---|---|---|---|
Państwo | |||
Adres |
ul. Połęże 3, Gdańsk | ||
Wydawca |
Polska Press Oddział w Gdańsku | ||
Tematyka |
informacyjna | ||
Pierwszy numer |
19 maja 1945 | ||
Redaktor naczelny |
Przemysław Szymańczyk | ||
Średnia sprzedaż |
(III kw. 2022) 5 991[1] | ||
Format |
350 x 289 | ||
Liczba stron |
od 24 do 48 | ||
ISSN | |||
| |||
Strona internetowa |
W 1990 po likwidacji RSW Prasa-Książka-Ruch „Dziennik Bałtycki” przejęty został przez należące do francuskiego potentata prasowego Roberta Hersanta wydawnictwo Socpresse[2]. 15 października 2007 Dziennik Bałtycki, wraz z częścią innych regionalnych dzienników należących do spółki Polska Press, został wcielony do nowej gazety ogólnopolskiej „Polska”, przygotowywanej we współpracy z angielskim dziennikiem „The Times”. Zmienił wtedy nazwę na Polska Dziennik Bałtycki. Mimo iż szata graficzna dziennika oraz część dodatków do niego uległy zmianie, Polska Dziennik Bałtycki nawiązywał do tytułu, który ukazywał się od 1945 roku. W 2015, po rezygnacji Polska Press z wydawania gazety ogólnopolskiej, wrócił do dawnego tytułu Dziennik Bałtycki.
Gazeta ukazuje się przez 6 dni w tygodniu, od poniedziałku do soboty. Co piątek dołączanych jest 16 tygodników lokalnych i dodatek z programem telewizyjnym[4].
W grudniu 2020 Polski Koncern Naftowy Orlen rozpoczął przejmowanie całości udziałów w Grupie Polska Press, będącej właścicielem Dziennika Bałtyckiego[5][6][7][8].
Od 2001 redakcja dziennika przyznaje tytuł Człowiek Roku „Dziennika Bałtyckiego”[9]. Znaczna część numerów archiwalnych została poddana digitalizacji. Gazety dostępne są w Bałtyckiej Bibliotece Cyfrowej w formatach graficznych PDF i DjVU[10].