Echo 2
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Echo 2 – amerykański pasywny technologiczny satelita telekomunikacyjny mający postać balonu o średnicy 41,1 metrów wykonanego z aluminiowej folii mylarowej. Następca satelity Echo 1. Służył do testów łącznościowych (badania propagacji, technik komunikacyjnych, technik śledzenia) i geodezyjnych.
Inne nazwy |
Echo C, A 12, S00740 | ||
---|---|---|---|
Indeks COSPAR |
1964-004A | ||
Państwo | |||
Zaangażowani | |||
Rakieta nośna | |||
Miejsce startu | |||
Orbita (docelowa, początkowa) | |||
Perygeum |
1029 km | ||
Apogeum |
1316 km | ||
Okres obiegu |
108,95 min | ||
Nachylenie |
81,50° | ||
Mimośród |
0,284155 | ||
Czas trwania | |||
Początek misji |
25 stycznia 1964 13:59:04 UTC | ||
Koniec misji |
7 czerwca 1969 | ||
Powrót do atmosfery |
7 czerwca 1969 | ||
Wymiary | |||
Wymiary |
śr. 41,1 m | ||
Masa całkowita |
256 kg | ||
|
Wśród przyrządów znajdował się podwójny nadajnik sygnału telemetrii (sygnał umożliwiający: śledzenie; monitorowanie temperatury poszycia statku, od -120 do +16 °C; pomiar ciśnienia wewnętrznego, od 0,00005 do 0,5 mm słupka rtęci). Nadajniki zasilane z ogniw słonecznych miały moc 45 mW i nadawały na częstotliwościach 136,17 MHz i 136,02 MHz. Powierzchnia balonu w eksperymentach odbijała sygnały na częstotliwości 162 MHz.