Edwin Valero
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
| Pseudonim |
El Inca/Dinamita |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
3 marca 1981 |
| Data i miejsce śmierci |
19 kwietnia 2010 |
| Obywatelstwo | |
| Styl walki |
leworęczny |
| Kategoria wagowa |
superpiórkowa |
| Bilans walk zawodowych | |
| Liczba walk |
27 |
| Zwycięstwa |
27 |
| Przez nokauty |
27 |
| Porażki |
0 |
| Remisy |
0 |
| Nieodbyte |
0 |
Edwin Valero (ur. 3 marca 1981 w Bolero Alto, zm. 19 kwietnia 2010 w Valencia) – wenezuelski bokser, były zawodowy mistrz świata organizacji WBA w kategorii superpiórkowej (do 130 funtów) oraz organizacji WBC w kategorii lekkiej (do 135 funtów).
Kariera amatorska
Zaczął boksować w wieku dwunastu lat. Jest trzykrotnym amatorskim mistrzem Wenezueli, a także mistrzem Centralnej i Południowej Ameryki. Jego bilans walk amatorskich wynosi 86 zwycięstw przy 6 porażkach.
Kariera zawodowa
Pierwszą profesjonalną walkę stoczył w 2002. Jest rekordzistą pod względem liczby kolejnych walk kończonych nokautem w pierwszej rundzie. Zakończył w ten sposób swoje pierwsze 18 walk. Poprzedni rekord należał do Younga Otto, wynosił 15 walk i został ustanowiony w 1905.
5 sierpnia 2006, w swojej dwudziestej walce, Valero zmierzył się z Vicente Mosquerą. Stawką tego pojedynku było mistrzostwo świata organizacji WBA w kategorii superpiórkowej. Wenezuelczyk wygrał w dziesiątej rundzie przez techniczny nokaut. Mosquera był dodatkowo dwa razy liczony w pierwszej rundzie, natomiast Valero leżał na deskach w rundzie trzeciej (po raz pierwszy w swojej karierze)[1].
W pierwszej obronie mistrzowskiego pasa Valero pokonał (znów przez techniczny nokaut w pierwszej rundzie) Meksykanina Michaela Lozadę[2]. 3 maja 2007 odniósł swoje 22 zwycięstwo, nokautując Japończyka Nobuhito Honmo w ósmej rundzie[3]. Siedem miesięcy później, w swojej ostatnie walce w 2007, pokonał Zaida Zavaletę (techniczny nokaut w 3 rundzie)[4]. 12 czerwca 2008 pokonał przez techniczny nokaut w siódmej rundzie Japończyka Takehiro Shimadę[5].
We wrześniu 2008 roku zrezygnował z tytułu mistrzowskiego w kategorii superpiórkowej i przeniósł się do kategorii lekkiej. Już w pierwszej walce w nowej kategorii wagowej, 4 kwietnia 2009 roku, pokonał przez techniczny nokaut w drugiej rundzie Antonio Pitaluę i zdobył wakujący tytuł mistrza świata WBC[6]. 19 grudnia 2009 roku, w pierwszej obronie mistrzowskiego tytułu, pokonał przez techniczny nokaut Hectora Velazqueza, po tym jak Meksykanin nie wyszedł do walki w siódmej rundzie[7]. W pierwszej walce w 2010 roku pokonał w dziewiątej rundzie tymczasowego mistrza świata WBC, Antonio DeMarco[8].
Problemy zdrowotne
W lutym 2001 Valero miał wypadek motocyklowy. Doznał urazu czaszki (jechał bez kasku) i przeszedł operację usunięcia skrzepu. To zdarzenie opóźniło start jego kariery zawodowej. Różne organizacje bokserskie nie chciały dopuścić go do uprawiania boksu w obawie o jego zdrowie. Valero stwierdził jednak, że jego wenezuelski lekarz zezwolił mu na czynne uprawianie pięściarstwa i w lipcu 2002 stoczył swój pierwszy zawodowy bokserski pojedynek.
Jednakże na początku 2004 badania jego mózgu przed kolejną walką w Stanach Zjednoczonych nie wypadły pomyślnie i Valero otrzymał zakaz odbywania walk bokserskich na terenie USA do czasu aż jego badania lekarskie dadzą wynik pozytywny. W konsekwencji Wenezuelczyk kontynuował swoją karierę poza Stanami, głównie w Japonii. W 2008 roku został dopuszczony do walk w stanie Teksas.
Morderstwo żony i śmierć
18 kwietnia 2010 został zatrzymany pod zarzutem morderstwa swojej żony[9], miesiąc wcześniej był oskarżany też o znęcanie się nad nią. Tego samego dnia przyznał się do zarzucanego mu czynu[10]. 19 kwietnia 2010 popełnił samobójstwo, wieszając się w celi za pomocą swoich ubrań[11].
Text is available under the CC BY-SA 4.0 license; additional terms may apply.
Images, videos and audio are available under their respective licenses.
