Elektrownia jądrowa Fukushima Nr 1
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Elektrownia jądrowa Fukushima-Daiichi, Fukushima I (jap. (福島第一原子力発電所 Fukushima Dai-Ichi Genshiryoku Hatsudensho) – permanentnie wyłączona elektrownia jądrowa, składająca się z 6 reaktorów wodno-wrzących (BWR) o łącznej mocy zainstalowanej netto 4546 MWe[1], znajdująca się w miastach Ōkuma i Futaba w prefekturze Fukushima. W odległości około 11 km od tej Fukushimy I znajduje się elektrownia jądrowa Fukushima II.
Nie mylić z: Elektrownia jądrowa Fukushima Nr 2. |
Przed wyłączeniem była jedną z 15 największych pod względem mocy zainstalowanej elektrowni jądrowych świata[2]. 11 marca 2011 uległa poważnemu uszkodzeniu w wyniku trzęsienia ziemi o magnitudzie 9,0-9,1 oraz następującej po nim fali tsunami. W wyniku niedostosowania falochronów do tej wysokości fal (15 metrów) zalaniu uległy generatory awaryjne, uniemożliwiając zasilenie pomp wody chłodzącej i w efekcie odprowadzenie ciepła powyłączeniowego reaktorów, co doprowadziło do stopienia rdzeni 3 reaktorów[3]. Pozostałe reaktory nie uległy uszkodzeniu, jednak po awaryjnym wyłączeniu w wyniku trzęsienia ziemi nie zostały przywrócone do eksploatacji w wyniku decyzji politycznej. Nie było ofiar śmiertelnych w wyniku ekspozycji na promieniowanie, natomiast panika i ewakuacja były przyczyną przedwczesnej śmierci co najmniej 34 osób[4].
Elektrownia należy do Tokyo Electric Power Company (TEPCO). Budowa rozpoczęła się w 1967 r., natomiast uruchomienie reaktorów następowało w latach 1971-1979. Pierwotnie obiekt miał składać się z sześciu reaktorów typu BWR oraz dwóch typu ABWR (Advanced BWR), które w momencie katastrofy były w trakcie budowy i miały zacząć pracę w 2013 i 2014. Ze względu na decyzję o wyłączeniu elektrowni budowę przerwano.