Emil Ponfick
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Klemens Emil Ponfick (ur. 3 listopada 1844 we Frankfurcie, zm. 3 listopada 1913 we Wrocławiu) – niemiecki lekarz patolog.
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
profesor nauk medycznych | |
Specjalność: patomorfologia | |
Doktorat | |
Profesura | |
Uczelnia |
Uniwersytet w Heidelbergu |
Rektor Königliche Universität Breslau |
Studiował na Uniwersytecie w Tybindze, Uniwersytecie we Fryburgu Bryzgowijskim i Uniwersytecie w Heidelbergu, w 1867 roku został doktorem medycyny. Początkowo był asystentem chirurga w Heidelbergu, Karla Ottona Webera. Potem uczył się patologii u Recklinghausena w Würzburgu. Od 1868 do 1873 asystent w Instytucie Patologii Virchowa w Berlinie, od 1873 roku profesor nadzwyczajny patologii na Uniwersytecie w Rostocku.
Zajmował się patologią śledziony i wątroby, szpiku kostnego, zatorowością tętnic krezkowych, obrzękiem śluzowatym. Pracując we Wrocławiu dowiódł, że aspergilloza u zwierząt i niektóre postaci aktynomykozy u ludzi mają wspólne podłoże.