Episcoporum Poloniae coetus i Vratislaviensis-Berolinensis et aliarium
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Episcoporum Poloniae coetus i Vratislaviensis-Berolinensis et aliarium – konstytucje apostolskie wydane w formie bulli przez papieża Pawła VI 28 czerwca 1972 roku. Były następstwem układu PRL-RFN z 1970 r., a także rozmów prowadzonych w kwietniu i listopadzie 1971 r. pomiędzy władzami Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a przedstawicielami Stolicy Apostolskiej (których skutkiem było również wycofanie uznania dla Kazimierza Papée jako ambasadora Rządu londyńskiego oraz normalizacja stosunków roboczych między Polską Rzeczpospolitą Ludową a Watykanem, jednak bez przywrócenia oficjalnych stosunków dyplomatycznych). Ustalały nowy kościelny stały podział administracyjny na Ziemiach Odzyskanych i tym samym kończyły stan tymczasowości Kościoła na Ziemiach Zachodnich. Erygowano 4 nowe diecezje, istniejące zaś włączono do polskiej administracji kościelnej (diecezję warmińską przyłączono do metropolii warszawskiej, a diecezję gdańską – do gnieźnieńskiej), odnowiono też metropolię wrocławską i rozwiązano prałaturę pilską. Ustalony w 1972 roku podział administracyjny Kościoła w Polsce zmieniono jeszcze w 1978 roku, odłączając pozostałą po stronie czechosłowackiej część terytorium archidiecezji wrocławskiej i przekazując ją do archidiecezji ołomunieckiej, po czym trwał aż do 1992, kiedy to papież Jan Paweł II ogłosił bullę Totus Tuus Poloniae populus.