Estadio de Sarrià
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Estadio de Sarrià (kat. Estadi de Sarrià) – nieistniejący już stadion piłkarski w Barcelonie, funkcjonujący w latach 1923–1997. Wybudowany między 1922, a 1923 pod nazwą Camp de la Manigua na potrzeby Espanyolu Barcelona, który w latach 1923–1997 rozgrywał na nim wszystkie swoje mecze w goli gospodarza. Jeden z obiektów, na których odbyły się Mistrzostwa Świata 1982 i turniej piłkarski podczas Letnich Igrzysk Olimpijskich 1992. Zamknięty pod koniec czerwca 1997, ostatecznie wyburzony we wrześniu 1997. W jego miejscu wybudowano część osiedla mieszkalnego.
(kat.) Estadi de Sarrià | |
Poprzednia nazwa |
Camp de la Manigua |
---|---|
Państwo | |
Miejscowość | |
Adres |
Passatge de Forasté 2-3 |
Architekt |
Matías Colmenares Errea |
Data budowy |
1922–1923 |
Data otwarcia |
18 lutego 1923 |
Data przebudowy |
1951–1956, lata 70. |
Data zamknięcia |
20 września 1997 |
Właściciel | |
Klub |
Espanyol Barcelona |
Inauguracja |
18 lutego 1923 |
Pojemność stadionu |
43 667 miejsc[1] |
Oświetlenie |
tak |
Wymiary boiska |
105 m × 70 m |
Nawierzchnia boiska | |
41°23′35,20″N 2°07′59,41″E |
Przez sympatyków Espanyolu, Estadio de Sarrià był otoczony szczególnym kultem i przez kilka dekad stanowił coś więcej, niż tylko zwykły stadion. Ów fenomen można wytłumaczyć przede wszystkim faktem, że był to pierwszy w historii obiekt należący do klubu (formalnie od 1948). Ponadto jego architektura sprzyjała lepszemu odbiorowi widowisk (stadion typowo piłkarski, trybuny zlokalizowane relatywnie blisko boiska, konstrukcja trybun zapewniała dobrą widoczność z niemal każdego miejsca).