Europejska konwencja praw człowieka
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Europejska konwencja praw człowieka (pełna nazwa: Konwencja o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, w skrócie „Konwencja Europejska”, EKPC[1] lub EKPCz[2]) – umowa międzynarodowa z zakresu ochrony praw człowieka zawarta przez państwa członkowskie Rady Europy. Konwencja została otwarta do podpisu 4 listopada 1950 roku, a po uzyskaniu niezbędnych 10 ratyfikacji weszła w życie 3 września 1953 roku. Stronami Konwencji jest każde z 46 państw członkowskich Rady Europy (jest to obecnie warunek członkostwa w tej organizacji).
Konwencja | |
---|---|
Otwarcie do podpisu |
4 listopada 1950 |
Miejsce | |
Wejście w życie |
3 września 1953 |
Liczba stron |
46 |
Związanie się przez Polskę |
19 stycznia 1993 |
Wejście w życie w Polsce |
19 stycznia 1993 |
Tekst konwencji (pol.) | |
Zastrzeżenia dotyczące pojęć prawnych |
Konwencja sporządzona została w językach angielskim i francuskim, depozytariuszem jest Sekretarz Generalny Rady Europy.
Zgodnie z preambułą konwencji rządy państw europejskich, przyjmując konwencję, chciały podjąć kroki w celu zbiorowego zagwarantowania niektórych praw zamieszczonych w Powszechnej deklaracji praw człowieka. Na podstawie konwencji powołano do życia Europejski Trybunał Praw Człowieka z siedzibą w Strasburgu. Skargi do Trybunału mogą składać zarówno osoby indywidualne, grupy osób i organizacje pozarządowe (tzw. skargi indywidualne), jak i państwa-strony konwencji (tzw. skargi międzypaństwowe).