Feliks Grodzicki
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Feliks Grodzicki herbu Łada (ur. ok. 1760, zm. 25 grudnia 1838 w majątku Topola[1]) – tymczasowy prezydent Krakowa od 11 kwietnia do 31 lipca 1816 r.[2], senator dożywotni Rzeczypospolitej Krakowskiej, radca prefektury departamentu krakowskiego[3].
Data urodzenia |
ok. 1760 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Prezydent Krakowa | |
Okres |
od 11 kwietnia 1816 |
Poprzednik | |
Następca | |
Odznaczenia | |
Był synem Michała, kasztelana oświęcimskiego, i Zuzanny z Konarskich. Deszyfrant w kancelarii Stanisława Augusta Poniatowskiego[3]. Był posłem na Sejm grodzieński, miał stać po stronie konfederacji targowickiej, członek konfederacji grodzieńskiej 1793 roku[4]. W 1809 r. znalazł się w składzie krakowskiej Tymczasowej Rady Administracyjnej, potem na stanowisku radcy prefektury. Jako radca prefektury departamentu krakowskiego przystąpił do Konfederacji Generalnej Królestwa Polskiego w 1812 roku[5]. Zyskał sobie względy Austriaków i został w 1815 r. dokooptowany jako członek asesor Komisji Organizacyjnej, gdzie z głosem doradczym brał udział przy opracowywaniu zasad prawno-ustrojowych Wolnego Miasta Krakowa. Tegoż roku został za sprawą prezesa Senatu Stanisława Wodzickiego mianowany dożywotnim senatorem (członkiem rządu) Rzeczypospolitej Krakowskiej, mimo iż był obywatelem Królestwa Kongresowego[6]. Był kilkakrotnie posłem do Sejmu krakowskiego i jego marszałkiem, działał też w Wielkiej Radzie Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Cieszył się poparciem prezesa Wodzickiego i uznaniem „dworów opiekuńczych”; w 1820, wyznaczony do zbadania zaburzeń wywołanych przez studentów Uniwersytetu, przedłożył (30 września) idący w stronę ograniczenia autonomii uczelni projekt nowelizacji tzw. „Statutu Akademickiego” (a. „Statutu organicznego”), następnie został członkiem komitetu wyznaczonego do wdrożenia tych zmian. W 1821 został komisarzem rządowym Uniwersytetu, a w 1831, po zniesieniu urzędu kuratora (którym z nadania Nowosilcowa od 1826 był generał Józef Bonawentura Załuski) brał udział w działaniach mających na celu kolejną reformę oświaty. Odznaczony był orderem Orderem Świętego Stanisława III klasy oraz Orderem Leopolda[7]