Field target
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Field Target (z ang. strzelectwo terenowe) – to ogólna nazwa dla kilku konkurencji strzeleckich rozgrywanych przy użyciu karabinów pneumatycznych (wiatrówek) oraz nazwa konkretnej konkurencji strzeleckiej, która zapoczątkowała ten rodzaj strzelectwa sportowego.
Ten artykuł od 2021-03 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
Strzelanie to wywodzi się z Wysp Brytyjskich, gdzie na początku lat 80. opracowano pierwsze zasady tej konkurencji. Zasady główne wywodzą się z dopuszczalnego prawnie w Wielkiej Brytanii polowania na małe zwierzęta przy użyciu wiatrówek. Jak wszędzie w konkurencjach strzeleckich wywodzących się z praktycznych zastosowań, tak i tu znalazła się grupa chętnych do takiego strzelania, ale w formie bezkrwawej[potrzebny przypis].
W konkurencjach „Field Target” celem są metalowe tarcze sylwetkowe, kształtem najczęściej przypominające małe zwierzęta. Tarcze posiadają mechanizm zapadkowy, który po trafieniu celu w wyznaczone miejsce (hitzone – HZ), powoduje złożenie (przewrócenie) się celu. Ponowne „postawienie” celu odbywa się przy pomocy linki zamocowanej do celu i doprowadzonej do stanowiska strzeleckiego. Wielkość figurki wynosi od 10 do 25 cm. Strefa trafienia z reguły jest okrągła a jej średnica wynosi od 15 do 45 mm w zależności od odległości do celu i/lub określonej postawy strzeleckiej. Cele ustawia się na dystansie od 8 do 50 metrów[potrzebny przypis].
Na zawodach strzelec może oddać do każdego celu tylko jeden strzał. Biorąc pod uwagę niewielką masę i prędkość pocisku (około 0,5 g) oraz silny wpływ warunków atmosferycznych, takich jak wiatr czy deszcz na trajektorię jego lotu, okazuje się, że trafienie celu nie jest takie proste. Zawody przeprowadza się w terenie, na którym zwykle wyznacza się od 20 do 40 stanowisk, od jednego do czterech celów na każdym (maksymalnie 50 celów). Spotyka się zawody organizowane w odpowiednio dużych halach.
Do konkurencji dopuszcza się użycie wyłącznie karabinów pneumatycznych. Przepisy oraz uwarunkowania lokalne różnych krajów powodują, że strzelcy dzieleni są na kilka kategorii, zależnych od energii wystrzeliwanego pocisku oraz rodzaju wiatrówki. Wiatrówki są wyposażane w celowniki optyczne służące również pomiarowi odległości do celu. Jednocześnie nie dopuszcza się używania niektórych innych pomocnych w określeniu dystansu urządzeń.
Rozróżnia się kilka odmian konkurencji strzelań terenowych, wynikających z różnych zapisów regulaminowych. Nazwy konkurencji posiadają brzmienie angielskojęzyczne, które zostało przyjęte na arenie międzynarodowej jako obowiązujące[potrzebny przypis]:
- FT – Field Target
- HFT – Hunter Field Target
- SFT – Sporting Field Target
- nHFT – nocne Hunter Field Target
- Silhouette
Poniżej krótki opis poszczególnych konkurencji, z ogólnym przedstawieniem różnic między nimi. Wprawdzie wszystkie te konkurencje w jakiś sposób nawiązują do polowania, ale dążenie do wyrównania rywalizacji sportowej wymusiły wprowadzenie rozwiązań, których trudno szukać przy faktycznych polowaniach.