Flash Elorde
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
| Pełne imię i nazwisko |
Gabriel Elorde |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Obywatelstwo | |
| Wzrost |
167 cm |
| Styl walki |
leworęczny |
| Kategoria wagowa |
piórkowa, junior lekka, lekka |
| Bilans walk zawodowych | |
| Liczba walk |
118 |
| Zwycięstwa |
89 |
| Przez nokauty |
33 |
| Porażki |
27 |
| Remisy |
2 |
Flash Elorde (właśc. Gabriel Elorde, ur. 25 marca 1935 w Bogo, zm. 2 stycznia 1985 w Manili) – filipiński bokser, zawodowy mistrz świata kategorii junior lekkiej.
Pochodził z ubogiej rodziny. Był najmłodszy z szesnaściorga rodzeństwa[1]. W wieku szesnastu lat w 1951 rozpoczął karierę boksera zawodowego. W 1952 zdobył wakujący tytuł mistrza Azji i Pacyfiku (OPBF) w wadze koguciej po pokonaniu Hiroshiego Horiguchiego z Japonii. W następnym roku spróbował dodać do niego tytuł mistrza OPBF w wadze piórkowej, ale bez powodzenia.
Sprawił olbrzymią niespodziankę, gdy 20 lipca 1955 w Manili pokonał w walce towarzyskiej ówczesnego mistrza świata w wadze piórkowej Sandy'ego Saddlera. 18 stycznia 1956 w Daly City pięściarze ci zmierzyli się w walce o tytuł mistrza świata. Pojedynek przerwano w 13. rundzie wskutek kontuzji Elorde'a[2]. Była to ostatnia walka Saddlera w obronie tytułu; wycofał się jako mistrz w 1956.
Elorde zdobył 2 marca 1958 tytuł mistrza Azji i Pacyfiku (OPBF) w wasze lekkiej, po pokonaniu Hiroshiego Okawy. 16 marca 1960 w Quezon City zmierzył się w walce o tytuł mistrza świata w kategorii junior lekkiej (superpiórkowej) z Haroldem Gomesem ze Stanów Zjednoczonych, dla którego był to pierwsza obrona po zdobyciu mistrzowskiego pasa w poprzednim roku. Elorde zwyciężył przez nokaut w 7. rundzie i został nowym mistrzem świata[3][4]. Utrzymał ten tytuł aż do 1967, zwyciężając z następujących pojedynkach:
| Data | Miejsce | Oponent | Wynik | Źródło |
|---|---|---|---|---|
| 17 sierpnia 1960(dts) | Daly City | Harold Gomes | nokaut w 1. rundzie | [5][6] |
| 19 marca 1961(dts) | Manila | Joey Lopes | wygrana na punkty | [7] |
| 16 grudnia 1961(dts) | Manila | Sergio Caprari | techniczny nokaut w 1. rundzie | [8] |
| 23 czerwca 1962(dts) | Manila | Auburn Copeland | wygrana na punkty | [9] |
| 16 lutego 1963(dts) | Manila | Johnny Bizarro | wygrana na punkty | [10] |
| 16 listopada 1963(dts) | Quezon City | Love Allotey | dyskwalifikacja w 13. rundzie | [11] |
| 27 lipca 1964(dts) | Tokio | Teruo Kosaka | techniczny nokaut w 13. rundzie | [12] |
| 5 czerwca 1965(dts) | Manila | Teruo Kosaka | nokaut w 15. rundzie | [13] |
| 4 grudnia 1965(dts) | Quezon City | Suh Kang-il | wygrana na punkty | [14] |
| 22 października 1966(dts) | Quezon City | Vicente Derado | wygrana na punkty | [15] |
W tym okresie Elorde dwukrotnie próbował zdobyć mistrzostwo świata w wadze lekkiej, ale oba razy uległ Carlosowi Ortizowi: 15 lutego 1964 w Manili przez techniczny nokaut w 14. rundzie[16] oraz 28 listopada 1966 w Nowym Jorku przez nokaut w 14. rundzie[17]. Kilkakrotnie bronił też skutecznie tytułu mistrza Azji i Pacyfiku w wadze lekkiej, wygrywając m.in. z Teruo Kosaką (trzykrotnie), Suhem Kang-ilem i Rene Barrientosem. W towarzyskich walkach pokonał m.in. Love'a Alloteya, Frankiego Narvaeza i byłego oraz przyszłego mistrza świata w wadze lekkiej Ismaela Lagunę (19 marca 1966).
Elorde stracił tytuł mistrza Azji i Pacyfiku w wadze lekkiej 9 czerwca 1966 w Tokio, gdy pokonał go na punkty Yoshiaki Numata. Numata również pozbawił Elorde'a tytułu mistrza świata w wadze junior lekkiej wygrywając z nim na punkty 15 czerwca 1967 w Tokio[18]. Elorde stoczył jeszcze jedną walkę w 1967, a potem jedenaście w latach 1969-1971, ale nie walczył już o tytuł mistrzowski.
Zmarł 2 stycznia 1985 na raka płuc[19]. W 1993 został wybrany do Międzynarodowej Bokserskiej Galerii Sławy[20].
Text is available under the CC BY-SA 4.0 license; additional terms may apply.
Images, videos and audio are available under their respective licenses.
