Franciszek Gajewski (pułkownik)
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Franciszek Gajewski herbu Ostoja (ur. 31 marca 1792 w Margońskiej Wsi, zm. 9 kwietnia 1868 w Poznaniu) – pułkownik, adiutant cesarza Napoleona I, kawaler Legii Honorowej, uczestnik powstania listopadowego[1].
Ten artykuł dotyczy Franciszka Gajewskiego. Zobacz też: inne osoby o tym imieniu i nazwisku. |
Ostoja | |||
Rodzina | |||
---|---|---|---|
Data i miejsce urodzenia |
31 marca 1792 | ||
Data i miejsce śmierci |
9 kwietnia 1868 | ||
Ojciec |
Adam Norbert | ||
Matka |
Eleonora Garczyńska | ||
Żona |
Emilia Garczyńska | ||
Dzieci |
Ewaryst, Józef | ||
Odznaczenia | |||
|
W 1807 zaczął naukę w Wojskowej Szkole Inżynieryjnej w Dreźnie. W 1809 będąc podporucznikiem wojsk saskich brał udział w bitwie pod Wagram. Następnie został oficerem sztabowym w armii Napoleona I, uczestniczył w inwazji na Rosję (1812) oraz w kampaniach 1813–1814. Za bohaterską postawę w bitwie pod Dreznem (1813) otrzymał stopień pułkownika i Legię Honorową. Był też w tym okresie adiutantem Napoleona I. Po abdykacji Napoleona I zamieszkał w Błociszewie. Potem wziął udział w powstaniu listopadowym jako dowódca dywizjonu 1 Pułku Jazdy Kaliskiej. Po upadku powstania, toczył żywot ziemianina aż do śmierci 9 kwietnia 1868. Opublikował Pamiętniki Franciszka z Błociszewa Gajewskiego.