Gałkowice (gromada)
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Gałkowice (alt. Gałkowice Stare[1]) – dawna gromada, czyli najmniejsza jednostka podziału terytorialnego Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w latach 1954–1972.
gromada | |||
1954–1959 | |||
Państwo | |||
---|---|---|---|
Województwo | |||
Powiat | |||
Data powstania |
4 października 1954 | ||
Data likwidacji |
1 stycznia 1959 | ||
Siedziba | |||
Szczegółowy podział administracyjny (1954) | |||
| |||
Liczba reprezentantów | |||
| |||
brak współrzędnych |
Gromady, z gromadzkimi radami narodowymi (GRN) jako organami władzy najniższego stopnia na wsi, funkcjonowały od reformy reorganizującej administrację wiejską przeprowadzonej jesienią 1954[2] do momentu ich zniesienia z dniem 1 stycznia 1973[3], tym samym wypierając organizację gminną w latach 1954–1972[4][5].
Gromadę Gałkowice siedzibą GRN w Gałkowicach (Starych)[1] utworzono – jako jedną z 8759 gromad na obszarze Polski[4] – w powiecie piotrkowskim w woj. łódzkim, na mocy uchwały nr 35/54 WRN w Łodzi z dnia 4 października 1954. W skład jednostki weszły obszary dotychczasowych gromad[6] Gałkowice Stare, Podjezioro i Włodzimierz ze zniesionej gminy Parzniewice w tymże powiecie[7]. Dla gromady ustalono 11 członków gromadzkiej rady narodowej[8].
Gromadę Gałkowice Stare zniesiono 1 stycznia 1959, a jej obszar włączono do gromady Parzniewice w tymże powiecie[1].