Giancarlo Cornaggia-Medici
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Giovanni Carlo Maria Luigi "Giancarlo" Cornaggia-Medici Petrobelli (ur. 16 grudnia 1904 w Mediolanie, zm. 23 listopada 1970 tamże[1]) – włoski szpadzista, pięciokrotny medalista olimpijski i czterokrotny medalista mistrzostw świata.
Data i miejsce urodzenia |
16 grudnia 1904 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci |
23 listopada 1970 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Wzrost |
170 cm | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Dorobek medalowy | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
Na igrzyskach olimpijskich w Amsterdamie w 1928 roku Włosi w składzie: Giulio Basletta, Marcello Bertinetti, Giancarlo Cornaggia-Medici, Carlo Agostoni, Renzo Minoli i Franco Riccardi zdobyli złoty medal w szpadzie drużynowej[2]. Na rozgrywanych cztery lata później igrzyskach olimpijskich w Los Angeles w 1932 roku wspólnie z Carlo Agostonim, Renzo Minolim, Saverio Ragno i Franco Riccardim zdobył drużynowo srebrny medal[3]. W zawodach indywidualnych zdobył złoto, w rundzie finałowej wygrywając osiem z jedenastu pojedynków[4]. Brał też udział w igrzyskach olimpijskich w Berlinie w 1936 roku, gdzie zdobył dwa medale. Najpierw wspólnie z Edoardo Mangiarottim, Franco Riccardim, Saverio Ragno, Giancarlo Brusatim i Alfredo Pezzaną zwyciężył w szpadzie drużynowej[5]. W turnieju indywidualnym zdobył tym razem brązowy medal, w rundzie finałowej wygrywając sześć z dziewięciu pojedynków i plasując się za Riccardim i Ragno[6].
Podczas mistrzostw świata w Liège w 1930 roku (oficjalnie imprezy tego cyklu rozgrywane są pod tą nazwą od 1937) Carlo Agostoni, Giancarlo Cornaggia-Medici, Renzo Minoli, Saverio Ragno, Franco Riccardi i Alfredo Pezzana zdobyli srebrny medal w turnieju drużynowym. W tej samej konkurencji zdobywał także złote medale na mistrzostwach świata w Wiedniu (1931) i mistrzostwach świata w Budapeszcie (1933) oraz kolejny srebrny na mistrzostwach świata w Liège (1930) i mistrzostwach świata w Warszawie (1934).[7]
Nosił tytuł markiza.