Glikozydy nasercowe
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Glikozydy nasercowe – podgrupa glikozydów mająca zdolność poprawy wydolności pracy serca. Zwiększają siłę skurczu mięśnia sercowego (inotropizm dodatni), a jednocześnie obniżają częstość akcji serca (chronotropizm ujemny).
Do glikozydów nasercowych zalicza się kardenolidy, w których występuje pięcioczłonowy pierścień laktonowy i glikozydy bufadienolidowe z sześcioczłonowym pierścieniem laktonowym. Związki te nie są stosowane w formie czystej jako leki nasercowe, lecz ich działaniu przypisuje się efekt leczniczy działania niektórych ziół.
Bogate w glikozydy nasercowe są wyciągi z:
- Digitalis purpurea (naparstnica purpurowa)
- Digitalis lanata (naparstnica wełnista)
- Adonis vernalis (miłek wiosenny)
- Urginea maritima (cebula morska)
- Convallaria majalis (konwalia majowa)
- Strophantus gratus (strofant wdzięczny)