Granica plastyczności
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Granica plastyczności to wartość naprężenia, przy którym zaczynają powstawać nieodwracalne mikroskopijne odkształcenia plastyczne we wszystkich ziarnach lub naprężenie w którym występuje płynięcie metalu pod wpływem stałego obciążenia. Za umowne kryterium do określenia tej granicy przyjmuje się trwałe odkształcenie względne równe 0,002. Pomiędzy granicą sprężystości a granicą plastyczności rozciąga się obszar częściowej sprężystości (lub częściowej plastyczności).
Zasugerowano, aby zintegrować ten artykuł z artykułem Wyraźna granica plastyczności .
|
Granicę plastyczności określa się dla jednowymiarowego stanu naprężenia (najczęściej przy próbie rozciągania). Dla złożonego stanu naprężenia potrzebne jest odpowiednie kryterium uplastycznienia.
Granica plastyczności jest często powiązana z wytrzymałością materiału.
Wyraźna granica plastyczności to cecha którą określa się materiały (np. niektóre stopy stali), dla których podczas statycznej próby rozciągania można zaobserwować na wykresie zależności naprężenie-odkształcenie wyraźną półkę plastyczną, czyli obszar znacznego przyrostu odkształceń przy niewielkich wahaniach naprężeń.