Grumman E-1 Tracer
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Grumman E-1 Tracer – pierwszy samolot wczesnego ostrzegania należący do US Navy i zaprojektowany specjalnie do spełniania tego zadania. Był wersją rozwojową Grumman S-2 Tracker i wszedł do służby w 1954, zastąpiony został przez E-2 Hawkeye na początku lat 70.
Szybkie fakty Państwo, Producent ...
Dane podstawowe | |||
Państwo | |||
---|---|---|---|
Producent | |||
Typ | |||
Załoga |
4 | ||
Historia | |||
Lata produkcji |
1954- ? | ||
Dane techniczne | |||
Napęd |
2 x Wright R-1820-82A | ||
Moc |
1525 HP każdy | ||
Wymiary | |||
Rozpiętość |
22,3 m | ||
Długość |
13,8 m | ||
Wysokość |
5,1 m | ||
Powierzchnia nośna |
46,3 m² | ||
Masa | |||
Własna |
9359 kg | ||
Osiągi | |||
Prędkość maks. |
365 km/h | ||
Prędkość przelotowa |
262 km/h | ||
Prędkość wznoszenia |
341 m/min | ||
Pułap |
4815 m | ||
Zasięg |
1610 km | ||
Dane operacyjne | |||
Użytkownicy | |||
US Navy | |||
|
Zamknij
Pierwszym oznaczeniem samolotu jeszcze według starego systemu US Navy było WF, z czego wywodziła się jego potoczna nazwa "Willy Fudd". S-2 Tracker, którego rozwinięciem był E-1, był wcześniej oficjalnie znany jako S2F, a popularnie jako "Stoof", a drugą popularną nazwą E-1 było "Stoof with a Roof" (Stoof z dachem).