Grupa pomorska języków lechickich
hipotetyczna grupa języków lub dialektów / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Grupa pomorska języków lechickich – hipotetyczna grupa języków lub dialektów, którymi posługiwała się i nadal posługuje się autochtoniczna ludność polskiego Pomorza Zachodniego i Pomorza Gdańskiego. Grupa ta bywa również określana jako „grupa środkowolechicka”[1], gdyż charakteryzują ją cechy typowe zarówno dla dialektów zachodniolechickich (język połabski), jak i wschodniolechickich (język polski).
Na tę stronę wskazuje przekierowanie z „język pomorski”. Zobacz też: język kaszubski. |
Ten artykuł od 2015-05 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
Dość często grupie pomorskiej przypisuje się synonim „język pomorski”[2]. Jest to określenie poniekąd kontrowersyjne, ponieważ nie jest znany dokładny stopień pokrewieństwa poszczególnych etnolektów wchodzących w jej skład. Pojęcie języka pomorskiego pojawia się również w dwóch innych przypadkach – jako określenie kaszubszczyzny[3][4][5] oraz jako nazwa języka, będącego przodkiem współczesnych dialektów słowiańskich, używanych na Pomorzu[6]. Ostatni spośród wymienionych przypadków użycia nie jest zbyt popularny wśród językoznawców, jako iż znaczna ich część doszukuje się genezy gwar pomorskich w staropolszczyźnie[7]. Tradycyjna polska dialektologia zalicza grupę pomorską do dialektów języka polskiego.
Do grupy tej zalicza się:
- gwarę słowińską
- język kaszubski – utrwalony w utworach literackich i dokumentach urzędowych.
- wymarłe gwary zachodniopomorskie – uważane również za część grupy zachodniolechickiej[8]
Obecnie kaszubszczyzna objęta jest formalnym statusem języka regionalnego. Słowińszczyzna, uznawana albo za język odrębny zarówno od polskiego, jak i kaszubskiego, albo za dialekt jednego z tych języków[9], wymarła pod koniec XX wieku. Podobny los podzieliły gwary zachodniopomorskie, które zostały wyparte przez język dolnoniemiecki kilka stuleci wcześniej. Nie zostały utrwalone w żadnym utworze literackim ani dokumencie urzędowym.