Hans Martin Schaller
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Hans Martin Schaller (ur. 7 września 1923 w Białogardzie - zm. 21 października 2005 w Zorneding) – niemiecki historyk zajmujący się w szczególności okresem panowania Fryderyka II Hohenstaufa.
Wychował się w Elberfeld, kiedy miał 8 lat zachorował na chorobę Heinego-Medina. Po gimnazjum humanistycznym studiował w Jenie, Strasburgu i Getyndze, gdzie był uczniem Wilhelma Berges i Percy Ernst Schramm. Przez pięć lat pracował w Niemieckim Instytucie Historycznym w Rzymie. Od 1957 r. był współpracownikiem Monumenta Germaniae Historica. W 1966 roku habilitował się w Salzburgu na podstawie zbiorów listów włoskiego duchownego Tommaso da Capua. W roku 1970 zaczął pracę na uniwersytecie w Würzburgu, skąd powrócił z powrotem po roku do Instytutu, gdzie działał jako współwydawca czasopisma „Deutsches Archiv für Erforschung des Mittelalters” (Niemieckie archiwum do badania średniowiecza).