Harpie (mitologia)
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Harpie (gr. Άρπυια Harpyia, l.mn. Άρπυιαι Harpyiai, łac. Harpyia, Harpyiae ‘porywaczki’) – duchy (demony) w mitologii greckiej, porywające dzieci i dusze oraz uosabiające gwałtowne porywy wiatru.
Uchodziły za córki Taumasa i Okeanidy Elektry oraz za siostry bogini Iris. Nosiły imiona:
- Aello (Nikotoe, gr. Ἀελλώ Aellṓ, Νικοθόη Nikothóē, łac. Aello, Nicothoe, „Wichrowa”, „Zawierucha”, „Burzliwa”),
- Ocypete (Okypete, gr. Ὠκυπέτη Ōkypétē, łac. Ocypete, „Prędka w locie”, „Pędziwiatr”),
- Kelajno (Celaeno, gr. Κελαινώ Kelainṓ, łac. Celaeno, „Czarna”, „Ciemnica”),
- Podarge (gr. Ποδάργη Podárgē, łac. Podarge).
Harpie mogą także przynosić życie. Harpia była matką koni Achillesa – Ksantosa i Baliosa (Iliada XVI 160).
Hezjod (Teogonia) nazywa harpie „pięknowłosymi” stworzeniami. Obraz harpii jako brzydkiej, uskrzydlonej kobiety-ptaka powstał dość późno, wskutek pomylenia tych stworzeń z syrenami. Rzymscy i bizantyjscy pisarze uszczegółowili ten wizerunek. Na wazie w Muzeum Berlińskim harpia trzyma małą figurkę bohatera w każdym szponie, a jej głowa jest podobna do głowy Gorgony, z wybałuszonymi oczami, sterczącym językiem i kłami.