Heinz Kuttin
austriacki skoczek narciarski, trener / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Heinz Kuttin?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Heinz Ernst Kuttin (ur. 5 stycznia 1971 w Gassen[1]) – austriacki skoczek narciarski i trener, trzykrotny medalista olimpijski, czterokrotny medalista mistrzostw świata i pięciokrotny złoty medalista mistrzostw świata juniorów. W latach 2004–2006 główny trener męskiej reprezentacji Polski, w latach 2014–2018 męskiej reprezentacji Austrii, od 2018 do 2020 kobiecej reprezentacji Chin, a od 2020 męskiej reprezentacji Niemiec w kombinacji norweskiej.
Kuttin podczas PŚ w Zakopanem 2006 | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Data i miejsce urodzenia | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Klub |
SV Villach | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Debiut w PŚ |
30 grudnia 1987 w Oberstdorfie (8. miejsce) | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Pierwsze punkty w PŚ |
30 grudnia 1987 w Oberstdorfie (8. miejsce) | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Pierwsze podium w PŚ |
3 grudnia 1989 w Thunder Bay (2. miejsce) | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Pierwsze zwycięstwo w PŚ |
13 marca 1991 w Trondheim | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Dorobek medalowy | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Odznaczenia | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
Kariera zawodnicza
Pierwsze sukcesy osiągnął na mistrzostwach świata juniorów w Saalfelden am Steinernen Meer (1988), gdzie zdobył złote medale zarówno indywidualnie jak i drużynowo. Na mistrzostwach juniorów w 1989 w Vang zdobył złoty medal w konkursie drużynowym. Indywidualnie był czwarty, przegrywając walkę o brązowy medal ze Staffanem Tällbergiem. W 1990 po raz trzeci w karierze wziął udział w mistrzostwach świata juniorów (w Štrbskim Plesie). Zdobył tam kolejne dwa złote medale – indywidualnie i drużynowo.
W Pucharze Świata w skokach zadebiutował 30 grudnia 1987 w Oberstdorfie, zajmując ósme miejsce. Jako siedemnastolatek wziął udział w igrzyskach olimpijskich w Calgary w 1988, gdzie indywidualnie zajął 12. miejsce na dużej skoczni oraz szóste na normalnej, a wraz z kolegami z reprezentacji był piąty w konkursie drużynowym. W klasyfikacji generalnej sezonu 1987/1988 zajął 25. miejsce. Rok później wystąpił na mistrzostwach świata w Lahti, zdobywając brązowy medal w konkursie indywidualnym na normalnej skoczni. Wyprzedzili go tylko Jens Weißflog oraz Ari-Pekka Nikkola. Był to jedyny start Kuttina na tych mistrzostwach.
Po raz pierwszy na podium zawodów Pucharu Świata stanął w pierwszym konkursie sezonu 1989/1990, który odbył się 3 grudnia 1989 w Thunder Bay. W całym sezonie pięciokrotnie stawał na podium, choć ani razu nie zwyciężył. W klasyfikacji generalnej PŚ zajął ósme miejsce. Wystartował także na mistrzostwach świata w lotach w Vikersund w 1990, zajmując 20. miejsce. Najlepsze wyniki w PŚ osiągnął w sezonie 1990/1991, kiedy to zajął siódme miejsce w klasyfikacji generalnej PŚ w skokach, a w sezonie 1990/1991 Pucharu Świata w lotach był szósty. Na mistrzostwach świata w Val di Fiemme w 1991 zdobył złoty medal na normalnej skoczni oraz był czwarty na dużej, przegrywając walkę o trzecie miejsce z Weißflogiem. Ponadto wspólnie z Ernstem Vettorim, Stefanem Horngacherem i Andreasem Felderem zdobył złoty medal w konkursie drużynowym. Miesiąc później, podczas zawodów w Trondheim odniósł swoje pierwsze pucharowe zwycięstwo.
W 1992 wystąpił na igrzyskach olimpijskich w Albertville. W indywidualnych konkursach zdobył brązowy medal na normalnej skoczni, ulegając jedynie Toniemu Nieminenowi oraz Martinowi Höllwarthowi. Na dużym obiekcie był czwarty, tracąc do trzeciego Nieminena 2,6 punktu. 8 marca 1992 w Trondheim odniósł swoje drugie i zarazem ostatnie zwycięstwo w PŚ. Ostatni raz na podium zawodów tego cyklu stanął w pierwszym konkursie sezonu 1992/1993, 5 grudnia 1992 w Falun. Mistrzostwa świata w Falun w 1993 roku były ostatnimi w jego karierze. Razem z Ernstem Vettorim, Stefanem Horngacherem i Andreasem Goldbergerem wywalczył brązowy medal w konkursie drużynowym. Na normalnej skoczni zajął 24. miejsce, a na dużej był dwunasty. Ostatnim sukcesem w jego karierze był brązowy medal w konkursie drużynowym zdobyty na igrzyskach olimpijskich w Lillehammer w 1994. Indywidualnie był dwunasty na dużej skoczni, a na normalnej zajął 25. miejsce. Po tym jak zajął 12. miejsce w Oberstdorfie, ósme w Garmisch-Partenkirchen, szóste w Innsbrucku i siódme w Bischofshofen uplasował się na siódmym miejscu w klasyfikacji końcowej 42. edycji Turnieju Czterech Skoczni. W klasyfikacji generalnej sezonu 1993/1994 zajął 12. miejsce. W 1995 odniósł ciężką kontuzję kolana, która zmusiła go do wczesnego zakończenia kariery zawodniczej w wieku 24 lat.
Kariera trenerska
Po zakończeniu kariery zawodniczej był dyrektorem centrum narciarskiego w Villach, gdzie opiekował się m.in. juniorami Martinem Kochem i Thomasem Morgensternem. W sezonie 2002/2003 pracował jako asystent I trenera kadry skoczków austriackich. Od czerwca 2003 był trenerem II reprezentacji Polski, w której trenował m.in. Mateusza Rutkowskiego i Kamila Stocha. Ten pierwszy zdobył złoty medal mistrzostw świata juniorów w Strynie, a w konkursie drużynowym polscy juniorzy zdobyli srebrny medal. Wiosną 2004 zastąpił Apoloniusza Tajnera na stanowisku pierwszego trenera reprezentacji Polski. Jego osiągnięcia to m.in. doprowadzenie Adama Małysza do zwycięstwa w klasyfikacji generalnej letniego Grand Prix w skokach 2004, oraz zajęcie przez reprezentację piątego miejsca w drużynowym konkursie skoków narciarskich na skoczni K-125 podczas zimowych igrzysk olimpijskich w Turynie w 2006. Po sezonie olimpijskim zastąpił go Hannu Lepistö.
Od 2006 do 2008 roku był trenerem kadry B Niemiec w skokach.
Od 2008 roku do końca kariery Thomasa Morgensterna był jego indywidualnym trenerem.
11 kwietnia 2014 został nowym trenerem kadry skoczków austriackich[2]. Z funkcji zrezygnował na początku kwietnia 2018[3]. W lipcu 2018 ogłoszono objęcie przez niego funkcji kobiecej reprezentacji Chin[4]. W maju 2020 ogłoszono, iż objął funkcję trenera reprezentacji Francji w skokach narciarskich, natomiast po kilku dniach ogłoszono jego rezygnację z tej funkcji i objęcie posady trenera niemieckich kombinatorów norweskich[5].
Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Konkurs | Wynik | Strata | Zwycięzca |
---|---|---|---|---|---|---|---|
6. | 14 lutego | 1988 | Calgary | Skocznia normalna indywidualnie | 199.7 pkt | -29.4 pkt | Matti Nykänen |
12. | 23 lutego | 1988 | Calgary | Skocznia duża indywidualnie | 193.5 pkt | -30.5 pkt | Matti Nykänen |
5. | 24 lutego | 1988 | Calgary | Skocznia duża drużynowo[uwaga 1] | 577.6 pkt | -56.8 pkt | Finlandia |
4. | 9 lutego | 1992 | Albertville | Skocznia normalna indywidualnie | 214.4 pkt | -8.4 pkt | Ernst Vettori |
3. | 16 lutego | 1992 | Albertville | Skocznia duża indywidualnie | 214.8 pkt | -24.7 pkt | Toni Nieminen |
2. | 14 lutego | 1992 | Albertville | Skocznia duża drużynowo[uwaga 2] | 642.9 pkt | -1.5 pkt | Finlandia |
25. | 25 lutego | 1994 | Lillehammer | Skocznia normalna indywidualnie | 213.0 pkt | -69.0 pkt | Espen Bredesen |
12. | 20 lutego | 1994 | Lillehammer | Skocznia duża indywidualnie | 207.4 pkt | -67.1 pkt | Jens Weißflog |
3. | 22 lutego | 1994 | Lillehammer | Skocznia duża drużynowo[uwaga 3] | 918.9 pkt | -51.2 pkt | Niemcy |
Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Konkurs | Wynik | Strata | Zwycięzca |
---|---|---|---|---|---|---|---|
3. | 26 lutego | 1989 | Lahti | Skocznia normalna indywidualnie | 108.5 pkt | -6.0 pkt | Jens Weißflog |
4. | 10 lutego | 1991 | Val di Fiemme | Skocznia duża indywidualnie | 205.1 pkt | -12.4 pkt | Franci Petek |
1. | 14 lutego | 1991 | Val di Fiemme | Skocznia duża drużynowo[uwaga 4] | 567.6 pkt | - | - |
1. | 16 lutego | 1991 | Val di Fiemme | Skocznia normalna indywidualnie | 222.9 pkt | - | - |
11. | 21 lutego | 1993 | Falun | Skocznia duża indywidualnie | 191.0 pkt | -50.4 pkt | Espen Bredesen |
3. | 23 lutego | 1993 | Falun | Skocznia duża drużynowo[uwaga 5] | 745.4 pkt | -76.1 pkt | Norwegia |
24. | 27 lutego | 1993 | Falun | Skocznia normalna indywidualnie | 190.7 pkt | -47.1 pkt | Masahiko Harada |
Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Konkurs | Wynik | Strata | Zwycięzca |
---|---|---|---|---|---|---|---|
20. | 25 lutego | 1990 | Vikersund | Loty indywidualnie | 312.5 pkt | -45.2 pkt | Dieter Thoma |
Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Konkurs | Wynik | Strata | Zwycięzca |
---|---|---|---|---|---|---|---|
16. | 7 lutego | 1987 | Asiago / Gallio | Skocznia normalna indywidualnie | 181,8 pkt | 47,0 pkt | Ari-Pekka Nikkola |
5. | 9 lutego | 1987 | Asiago / Gallio | Skocznia normalna drużynowo | 567,5 pkt | 46,9 pkt | NRD |
1. | 4 lutego | 1988 | Saalfelden | Skocznia normalna indywidualnie | 103,6 pkt | – | |
1. | 7 lutego | 1988 | Saalfelden | Skocznia normalna drużynowo[uwaga 6] | 627,3 pkt | – | |
1. | 15 marca | 1989 | Vang | Skocznia normalna drużynowo[uwaga 7] | 625,5 pkt | – | |
4. | 18 marca | 1989 | Vang | Skocznia normalna indywidualnie | 207,9 pkt | 15,9 pkt | Kent Johanssen |
1. | 29 marca | 1990 | Szczyrbskie Jezioro | Skocznia normalna indywidualnie | 26,9 pkt | – | |
1. | 30 marca | 1990 | Szczyrbskie Jezioro | Skocznia normalna drużynowo[uwaga 8] | 627,1 pkt | – |