Helga Schultze-Hösl
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Helga Schultze-Hösl (z domu Schultze; ur. 2 lutego 1940 w Berlinie, zm. 12 września 2015) – niemiecka tenisistka. Finalistka wielkoszlemowego French Championships 1964 w grze podwójnej, reprezentantka kraju w Pucharze Federacji, finalistka tych rozgrywek z 1966 i 1970 roku. Pięciokrotna mistrzyni Niemiec w latach 1964, 1967, 1970, 1973–1974[1]. Jej ulubioną nawierzchnią była ceglana mączka, na której wygrała wszystkie swoje tytuły w grze pojedynczej.
Państwo | |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
2 lutego 1940 |
Data śmierci |
12 września 2015 |
Gra |
praworęczna |
Status profesjonalny |
1968 |
Zakończenie kariery |
1974 |
Gra pojedyncza | |
Wygrane turnieje |
33 |
Najwyżej w rankingu |
5 (1964) |
Roland Garros |
SF (1964) |
Wimbledon |
4R (1962) |
US Open |
3R (1962, 1964) |
Gra podwójna | |
Wygrane turnieje |
24 |
Roland Garros |
F (1964) |
Wimbledon |
SF (1965) |
Helga Schultze miała silny forhend i często posługiwała się drop-shotem, z biegiem lat poprawiła także bekhend i serwis[2]. Po raz pierwszy na światowych kortach zaistniała na początku lat 60., a w pierwszym finale wystąpiła już w październiku 1961 roku w Casablance. Pół roku wcześniej triumfowała w zawodach deblowych w Wiesbaden. Na początku kwietnia 1962 roku triumfowała w turniejach na ziemnych kortach we Francji – w Antibes i Cannes. W obu finałach pokonała Deidre Catt. W Cannes wystąpiła również w finale debla (w parze ze Zsuzsą Körmöczy uległy Christiane Mercelis i Renate Ostermann 6:4, 3:6, 2:6). Dwa miesiące później, w Wiesbaden, znowu wystąpiła w finałach obu konkurencji, gdzie finał singla przegrała z Darlene Hard 2:6, 4:6, a w grze podwójnej triumfowała.
W maju 1964 roku w ćwierćfinale w Berlinie pokonała trzecią rakietę świata Lesley Turner 6:1, 9:7. Decydujący mecz turnieju Schultze przegrała już jednak z Margaret Smith 2:6, 1:6. W tym samym miesiącu rozpoczął się wielkoszlemowy French Championships, w którym niemiecka tenisistka osiągnęła swój najlepszy rezultat zarówno w grze pojedynczej, jak i podwójnej. W czwartej rundzie pokonała rozstawioną z numerem 4. Nancy Richey, w ćwierćfinale wyeliminowała Jan Lehane (piąta w turnieju), by osiągnąć półfinał, w którym została powstrzymana ponownie przez Smith (1) 3:6, 6:4, 2:6. W zawodach deblowych wystąpiła z Normą Baylon. W trzeciej rundzie wyeliminowały Richey i Karen Susman 10:8, 3:6, 6:2, a w półfinale Marię Bueno i Robyn Ebbern 6:3, 1:6, 6:3, dzięki czemu awansowały do pierwszego finału turnieju wielkoszlemowego w karierze (dla obu tenisistek był to debiut na tym etapie tej rangi zawodów). Mecz mistrzowski został jednak zdominowany przez najlepszy duet lat sześćdziesiątych: Margaret Smith i Lesley Turner – 3:6, 0:6.
Ponad miesiąc po tym osiągnięciu udało się Schultze po raz pierwszy wygrać grę pojedynczą i podwójną w jednym turnieju. Miało to miejsce w Brunszwiku, gdzie w singlu pokonała w finale Helgę Niessen 3:6, 8:6, 6:2, a w deblu u boku Heide Schildknecht ograły ponownie Niessen i Renate Ostermann 6:1, 1:6, 6:2. Na drugi taki rezultat musiała czekać aż do kwietnia 1971 roku (triumf w Palermo).
W kwietniu 1965 roku wygrała w grze pojedynczej w dużym turnieju w Nicei. W półfinale wyeliminowała Gail Sherriff, która z kolei zrewanżowała się Niemce w finale gry podwójnej. Tydzień później podczas zawodów w Monte Carlo pokonała w półfinale Judy Tegart 8:6, 6:2, ale w meczu mistrzowskim musiała uznać wyższość młodszej o dwa lata Françoise Durr 5:7, 3:6. Wygrała za to rywalizację gry mieszanej po walkowerze od finałowych przeciwników Judy Tegart–Allan Stone. Jak się później okazało, był to ostatni triumf w tej kategorii w karierze Schultze. Miesiąc później na French Championships została rozstawiona z numerem ósmym. Przegrała jednak już w czwartej rundzie ze swoją partnerką deblową Normą Baylon 6:1, 4:6, 2:6. W grze podwójnej z Baylon doszły do ćwierćfinału, w którym uległy, drugi raz w ciągu ponad miesiąca, siostrom Sherriff – Carol i Gail 2:6, 8:10. Podczas Wimbledonu w 1965 roku w grze podwójnej w parze z Eddą Buding osiągnęła fazę półfinałową, w której uległa Françoise Durr i Jeanine Lieffrig 4:6, 5:7. W lipcu 1966 roku w drodze po tytuł w Gstaad w półfinale zrewanżowała się pierwszej rakiecie turnieju – Durr 1:6, 8:6, 6:2. W meczu mistrzowskim ograła swoją deblową partnerkę Sonję Pachtę 6:1, 6:1. W walce o tytuł w grze podwójnej niemiecko–austriacka para oddała spotkanie walkowerem Robercie Beltrame i Durr.
W maju 1967 podczas French Championships w czwartej rundzie wyeliminowała rozstawioną z numerem piątym Rosie Casals 6:1, 6:4. W czerwcu 1968 roku wygrała swój pierwszy tytuł w singlu w Erze Open. W Berlinie w dwóch ostatnich rundach pokonała australijskie tenisistki Lesley Turner Bowrey 6:2, 6:1 i Margaret Smith Court 6:1, 7:5. W finale debla wraz z Helgą Niessen nie sprostały Smith Court i Virginii Wade 4:6, 3:6.
W lipcu 1970 roku pokonała swoją najczęstszą rywalkę tenisową Helgę Niessen 6:1, 6:3 w decydującym meczu w Düsseldorfie. Miesiąc później w Hamburgu w ćwierćfinale ograła Judy Tegart Dalton 7:9, 6:1, 6:3, w kolejnym meczu Kerry Melville 6:3, 3:6, 6:4, a w finale ponownie Helgę Niessen 6:3, 6:3, odnosząc największy sukces w singlowej karierze. Tydzień później po raz trzeci ograła Niessen w finale w Brunszwiku. W listopadzie tego roku otrzymała najwyższe wyróżnienie przyznawane niemieckim sportowcom Srebrny Liść Laurowy[3].
W maju 1974 roku w Hamburgu Schultze-Hösl przegrała w ćwierćfinale ze wschodzącą gwiazdą tenisa, dwukrotnie młodszą od siebie, Martiną Navrátilovą 6:7, 1:6. Porażkę z młodą reprezentantką Czechosłowacji Niemka powetowała sobie w grze podwójnej. W parze z Raquel Giscafré w finałowym meczu ograła Navrátilovą i Renátę Tomanovą 6:3, 6:2. Dwa miesiące później w Gstaad odniosła ostatnie zwycięstwo turniejowe w karierze. W wieku 34 lat 5 miesięcy i 6 dni pokonała Leę Pericoli 4:6, 6:4, 6:3, stając się najstarszą triumfatorką turnieju tenisowego w Erze Open (rekord Helgi Schultze pobiła trzy miesiące później Maria Bueno: triumf w Tokio w październiku 1974 roku w wieku 34 lat 11 miesięcy i 26 dni).
Karierę zakończyła po sezonie 1974, ale pojawiła się jeszcze raz w rozgrywkach w październiku 1978 roku – przegrała w drugiej rundzie singla w Barcelonie.
Helga Schultze urodziła się w Berlinie, ale wkrótce rodzina przeniosła się na Śląsk. Po zakończeniu II wojny światowej przeprowadzili się do Hanau, gdzie młoda tenisistka zaczęła stawiać pierwsze kroki w tym sporcie. Słynęła ze swojej urody i wdzięku[2]. Została wyróżniona miejscem na okładce magazynu Sports Illustrated z 27 sierpnia 1962 roku, a pod jej zdjęciem widniał podpis „Najpiękniejsza w świecie tenisa”[4].
Helga Schultze w trakcie trwania kariery tenisowej, 16 lipca 1968 roku, wyszła za mąż za Ernsta Hösla. Latem 1972 roku urodziła drugą córkę Stephanie. Schultze ponownie wyszła za mąż w połowie grudnia 1988 roku, za Davida Martina Thaw. Po zakończeniu kariery tenisowej napisała kilka książek o tenisie, w tym autobiografię w 2013 roku[5], i o zdrowym odżywianiu. Zmarła 12 września 2015 roku po długiej chorobie nowotworowej[6].
- Legenda
W, wygrany turniej
F, przegrana w finale
SF, przegrana w półfinale
QF, przegrana w ćwierćfinale
xR, przegrana w x rundzie
A, brak startu
NH, turniej się nie odbył
Turniej Australian Open odbył się dwukrotnie w 1977 roku (styczeń i grudzień), za to nie został rozegrany w 1986.
Początek Ery Open
Występy w grze pojedynczej
Turniej | 1960 | 1961 | 1962 | 1963 | 1964 | 1965 | 1966 | 1967 | 1968 | 1969 | 1970 | 1971 | 1972 | 1973 | 1974 | Tytuły (w EO) | Z–P (w EO) | ||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Australian Open | A | A | A | A | A | A | A | A | A | A | A | A | A | A | A | 0 / 0 | 0 – 0 | ||||||||||
French Open | A | 3R | 3R | 3R | SF | 4R | QF | QF | A | A | 2R | A | A | 1R | A | 0 / 9 (0 / 2) | 20 – 9 (1 – 2) | ||||||||||
Wimbledon | A | 3R | 4R | 3R | 1R | 3R | 3R | A | 3R | A | A | A | A | A | A | 0 / 7 (0 / 1) | 9 – 7 (1 – 1) | ||||||||||
US Open | A | A | 3R | A | 3R | A | A | A | A | A | A | A | A | A | A | 0 / 2 (0 / 0) | 3 – 2 (0 – 0) | ||||||||||
Ranking na koniec roku[uwaga 1] | 1403 | 26 | 24 | 22 | 5 | 22 | 16 | 19 | 45 | 61 | 31 | 30 | – | 92 | 73 | 0 / 18 (0 / 3) | 32 – 18 (2 – 3) |
Występy w grze podwójnej
Turniej | 1960 | 1961 | 1962 | 1963 | 1964 | 1965 | 1966 | 1967 | 1968 | 1969 | 1970 | 1971 | 1972 | 1973 | 1974 | Tytuły (w EO) | Z–P (w EO) | ||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Australian Open | A | A | A | A | A | A | A | A | A | A | A | A | A | A | A | 0 / 0 | 0 – 0 | ||||||||||||||||||||
French Open | A | 3R | 2R | 2R | F | QF | QF | 3R | A | A | QF | A | A | A | A | 0 / 8 (0 / 1) | 14 – 8 (2 – 1) | ||||||||||||||||||||
Wimbledon | A | 1R | 2R | 1R | 2R | SF | 1R | A | 3R | A | A | A | A | A | A | 0 / 7 (0 / 1) | 6 – 7 (1 – 1) | ||||||||||||||||||||
US Open | A | A | A | A | A | A | A | A | A | A | A | A | A | A | A | 0 / 0 | 0 – 0 | ||||||||||||||||||||
Ranking na koniec roku | Ranking nie był publikowany | 0 / 15 (0 / 2) | 20 – 15 (3 – 2) |
Występy w grze mieszanej
! Turniej | 1960 | 1961 | 1962 | 1963 | 1964 | 1965 | 1966 | 1967 | 1968 | 1969 | 1970 | 1971 | 1972 | 1973 | 1974 | Tytuły (w EO) | Z–P (w EO) | ||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Australian Open | A | A | A | A | A | A | A | A | A | A | nie był rozgrywany | 0 / 0 | 0 – 0 | ||||||||||||||||||||||
French Open | A | A | 1R | 3R | 2R | 3R | QF | A | A | A | A | A | A | A | A | 0 / 5 (0 / 0) | 8 – 5 (0 – 0) | ||||||||||||||||||
Wimbledon | A | A | 2R | 2R | A | 2R | 3R | A | A | A | A | A | A | A | A | 0 / 4 (0 / 0) | 1 – 4 (0 – 0) | ||||||||||||||||||
US Open | A | A | A | A | A | A | A | A | A | A | A | A | A | A | A | 0 / 0 | 0 – 0 | ||||||||||||||||||
0 / 9 | 9 – 9 |