Historia Nauru
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Historia Nauru obejmuje dzieje wyspy o tej nazwie, przy czym w sposób udokumentowany obejmuje okres od 1798 roku do czasów współczesnych.
O historii przedkolonialnej Nauru wiadomo niewiele z powodu braku jakichkolwiek źródeł pisanych (przed przyjazdem misjonarzy na wyspie nie używano pisma). W czasach, gdy wyspa była kolonią, odkryto bogate złoża fosforytów, które następnie eksploatowano.
Pierwszym Europejczykiem, który dopłynął do wyspy, był brytyjski kapitan John Fearn, który odkrył ją 8 listopada 1798 roku[1]. Następnie była ona terytorium zależnym innych państw: od 1888 roku Cesarstwa Niemieckiego, od 1914 Australii, w latach 1942–1945 Japonii, a następnie znowu Australii[2]. W 1968 roku wyspa ogłosiła niepodległość, w 1999 roku stała się pełnoprawnym członkiem Organizacji Narodów Zjednoczonych[2].
Począwszy od 1906 roku eksploatuje i eksportuje się (z przerwami) największe bogactwo naturalne Nauru – fosforyty[2]. Stały się one głównym źródłem dochodów dla mieszkańców, przez kilka lat przyczyniając się do uzyskania drugiego, po Arabii Saudyjskiej najwyższego PKB per capita[3][4]. Jednak stopniowe wyczerpywanie się złóż i nieprzemyślana polityka gospodarcza kraju doprowadziły do kryzysu gospodarczego panującego od początku lat 90. XX wieku i niestabilności rządów[2]. Starając się poszerzyć źródła dochodów wyspy, Republika Nauru stała się rajem podatkowym[2]. Została wprowadzona również sprzedaż nauruańskich paszportów[5]. W 2004 roku, wraz z pojawieniem się nowego rządu, zaczęto wdrażać reformy mające na celu wydobyć kraj z kryzysu gospodarczego[6].