Hokej na lodzie na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2014 – turniej mężczyzn
turniej hokeju na lodzie mężczyzn rozgrywany podczas igrzysk olimpijskich w Soczi / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Hokej na lodzie na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2014 – turniej mężczyzn?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Turniej olimpijski w hokeju na lodzie mężczyzn podczas XXII Zimowych Igrzysk Olimpijskich w Soczi – 22. edycja turnieju w historii, odbyła się w dniach od 12 do 23 lutego 2014 roku. Do rywalizacji przystąpiło 12 drużyn, podzielonych na trzy grupy. Turniej obejmował trzydzieści spotkań: 18 w fazie grupowej, 4 w rundzie kwalifikacyjnej, cztery ćwierćfinały, dwa półfinały oraz po jednym meczu o brązowy oraz złoty medal. W każdej z nich zmagania toczyły się systemem kołowym (tj. każdy z każdym, po jednym meczu). Po zakończeniu tego poziomu rozgrywek rozpocznie się decydująca faza pucharowa. W pierwszej rundzie zagrało osiem najgorszych zespołów fazy grupowej, systemem: 5-12, 6-11, 7-10, 8-9. Zwycięzcy tych par awansowali do ćwierćfinałów, w których już wcześniej znaleźli się najlepsze cztery zespoły fazy grupowej. Do finału awansowały dwie drużyny, które zwyciężyły w spotkaniach półfinałowych.
| |||
Miejsce finału | |||
---|---|---|---|
Termin | |||
Liczba drużyn |
12 | ||
Liczba stadionów |
2 (w 1 mieście) | ||
Podium | |||
Pierwsze miejsce | |||
Drugie miejsce | |||
Trzecie miejsce | |||
Statystyki indywidualne | |||
Liczba meczów |
30 | ||
Liczba goli |
141 (4,7 na mecz) | ||
MVP | |||
Król strzelców |
Michael Grabner (5 goli) | ||
Najlepszy bramkarz | |||
Najlepszy obrońca | |||
Najlepszy napastnik |
Hokej na lodzie na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2014 | ||
---|---|---|
mężczyźni | kobiety | |
Kwalifikacje kobiet Kwalifikacje mężczyzn |
Mecze rozgrywane były w dwóch halach: Arena lodowa Szajba oraz w Pałac lodowy Bolszoj. Na turnieju zadebiutowała drużyna Słowenii, zaś Austria zagrała w turnieju olimpijskim pierwszy raz od 2002 roku.
Obrońcami złotych medali byli Kanadyjczycy, którzy w Vancouver pokonali Amerykanów 3:2 po dogrywce (0:1, 1:1, 1:0, 0:1), podczas turnieju w Soczi obronili tytuł mistrzów olimpijskich pokonując w finale Szwedów 3:0 (1:0, 1:0, 1:0)
W tym turnieju liczba zespołów w porównaniu do poprzednich igrzysk nie zmieniła się. Również format kwalifikacji nie zmienił się. Dziewięć pierwszych drużyn z rankingu IIHF z roku 2012 miało zapewniony bezpośredni awans na turniej olimpijski, zaś kolejne trzy drużyny zostały wyłoniony w trzy stopniowych kwalifikacjach. Łącznie dziewiętnaście zespołów przystąpiło do rywalizacji o awans, rozegrały one 42 spotkania w siedmiu turniejach. Ostatecznie skład uczestników uzupełniły reprezentacje Austrii, Łotwy oraz Słowenii.
Drużyna | Sposób kwalifikacji | Data kwalifikacji | Liczba występów | Najlepszy wynik |
---|---|---|---|---|
Rosja | Gospodarz | 4 lipca 2007 | 5 | Srebrny medal (1998) |
Kanada | Ranking IIHF | 20 maja 2012 | 20 | Złoty medal (1920, 1924, 1928, 1932, 1948, 1952, 2002, 2010) |
Czechy | Ranking IIHF | 20 maja 2012 | 5 | Złoty medal (1998) |
Finlandia | Ranking IIHF | 20 maja 2012 | 15 | Srebrny medal (1988, 2006) |
Norwegia | Ranking IIHF | 20 maja 2012 | 10 | 8. miejsce (1972) |
Słowacja | Ranking IIHF | 20 maja 2012 | 5 | 4. miejsce (2010) |
Szwecja | Ranking IIHF | 20 maja 2012 | 20 | Złoty medal (1994, 2006) |
Szwajcaria | Ranking IIHF | 20 maja 2012 | 15 | Brązowy medal (1994, 2006) |
Stany Zjednoczone | Ranking IIHF | 20 maja 2012 | 21 | Złoty medal (1960, 1980) |
Austria | Turniej kwalifikacyjny | 10 lutego 2013 | 13 | 5. miejsce (1928) |
Łotwa | Turniej kwalifikacyjny | 10 lutego 2013 | 4 | 9. miejsce (1936, 2002) |
Słowenia | Turniej kwalifikacyjny | 10 lutego 2013 | debiut |
W sierpniu 2013 odbył się obóz przygotowawczy dla arbitrów przewidzianych pierwotnie do udziału na igrzyskach 2014[1]. Lista nominowanych sędziów do turnieju została podana w październiku 2013 (wraz z angażami dla wszystkich turniejów międzynarodowych IIHF w sezonie 2013/2014)[2][3] i potwierdzona 2 grudnia 2013[4].
- Sędziowie główni
Lars Brueggemann, Daniel Piechaczek (Niemcy), Dave Jackson, Mike Leggo, Brad Meier, Tim Peel, Kevin Pollock, Kelly Sutherland, Ian Walsh (wszyscy z NHL), Antonín Jeřábek, Vladimír Šindler (Czechy), Konstantin Olenin (Rosja), Jyri Ronn (Finlandia), Marcus Vinnerborg (Szwecja).
- Sędziowie liniowi
Derek Amel, Lonnie Cameron, Greg Devorski, Brad Kovachik, Andy McElman, Mark Wheler (NHL), Chris Carlson, Jesse Wilmot (Kanada), Iwan Dziadziula (Białoruś), Tommy George, Christopher Woodworth (USA), Andre Schrader (Niemcy), Sakari Suominen (Finlandia), Miroslav Valach (Czechy).
Ponadto władze IIHF powołały komisję dyscyplinarną na czas turnieju, w skład której weszli Franz Reindl (szef, delegowany z IIHF), Walerij Kamienski (IIHF), Stephane Quintal i Kay Whitmore (NHL); komisję nadzorującą pracę sędziów w składzie Terry Gregson, Pavel Halas, Konstantin Komisarow, Aleksandr Polakow i Rob Schick; delegatów technicznych, którymi zostali Dave Fitzpatrick i Christian Hofstetter[5][6].
Narodowe federacje hokejowe 12 państw uczestniczących ogłosiły składy nominowanych zawodników w dniach 6–7 stycznia 2014. Od tego czasu do rozpoczęcia turnieju na ZIO następowały zmiany w awizowanych składach z uwagi na kontuzję zawodników pierwotnie powołanych[7][8][9][10][11][12][13][14][15][16][17][18]. W kilku przypadkach kontuzje wykluczyły udział zawodników już w trakcie turnieju[19][20][21] (ich nazwiska oznaczono poniżej kursywą). Zgodnie z regulaminem zwolnione przez nich miejsce w składach nie mogło zostać obsadzone przez następców.
Po raz piąty w historii w turnieju olimpijskim wzięli udział zawodnicy klubów z ligi NHL. W związku z tym od 9 do 26 lutego nastąpiła przerwa w rozgrywkach sezonu 2013/2014. Ponadto na czas igrzysk nastąpiła także pauza w sezonie 2013/2014 rosyjskich rozgrywek KHL (od 30 stycznia do 26 lutego)[22].
Podczas ceremonii otwarcia ZIO 2014 trzech hokeistów było chorążymi swoich ekip narodowych[23].
W każdej zgłoszonej ekipie znalazło się 25 zawodników, w tym 3 bramkarzy, 8 obrońców i 14 napastników.
- Austria – Bramkarze: Mathias Lange, Bernhard Starkbaum, René Swette; Obrońcy: Mario Altmann, Florian Iberer, André Lakos, Robert Lukas, Thomas Pöck, Matthias Trattnig, Stefan Ulmer, Gerhard Unterluggauer; Napastnicy: Michael Grabner, Raphael Herburger, Thomas Hundertpfund, Matthias Iberer, Thomas Koch, Manuel Latusa, Brian Lebler, Andreas Nödl, Daniel Oberkofler, Michael Raffl, Thomas Raffl, Oliver Setzinger, Thomas Vanek (k), Daniel Welser; Trener: Emanuel Viveiros[24][25][26].
- Czechy – Bramkarze: Jakub Kovář, Ondřej Pavelec, Alexander Salák; Obrońcy: Michal Barinka, Radko Gudas, Tomáš Kaberle, Zbyněk Michálek, Lukáš Krajíček, Michal Rozsíval, Ladislav Šmíd, Marek Židlický; Napastnicy: Roman Červenka, Patrik Eliáš, Martin Erat, Michael Frolík, Martin Hanzal, Aleš Hemský, Jaromír Jágr, David Krejčí, Milan Michálek, Petr Nedvěd, Jiří Novotný, Ondřej Palát, Tomáš Plekanec (k), Jakub Voráček; Trener: Alois Hadamczik[27][25][28].
- Finlandia – Bramkarze: Kari Lehtonen, Antti Niemi, Tuukka Rask; Obrońcy: Lasse Kukkonen, Juuso Hietanen, Sami Lepistö, Olli Määttä, Sami Salo, Kimmo Timonen, Ossi Väänänen, Sami Vatanen; Napastnicy: Juhamatti Aaltonen, Aleksandr Barkov, Mikael Granlund, Jarkko Immonen, Jussi Jokinen, Olli Jokinen, Leo Komarov, Petri Kontiola, Lauri Korpikoski, Jori Lehterä, Antti Pihlström, Sakari Salminen, Tuomo Ruutu, Teemu Selänne (k); Trener: Erkka Westerlund[29][25][30].
- Kanada – Bramkarze: Roberto Luongo, Carey Price, Mike Smith; Obrońcy: Jay Bouwmeester, Drew Doughty, Dan Hamhuis, Duncan Keith, Alex Pietrangelo, P.K. Subban, Marc-Édouard Vlasic, Shea Weber; Napastnicy: Jamie Benn, Patrice Bergeron, Jeff Carter, Sidney Crosby (k), Matt Duchene, Ryan Getzlaf, Chris Kunitz, Patrick Marleau, Rick Nash, Corey Perry, Patrick Sharp, Martin St. Louis, John Tavares, Jonathan Toews; Trener: Mike Babcock[31][25][32].
- Łotwa – Bramkarze: Kristers Gudļevskis, Ervīns Muštukovs, Edgars Masaļskis; Obrońcy: Oskars Bārtulis, Ralfs Freibergs, Artūrs Kulda, Sandis Ozoliņš (k), Georgijs Pujacs, Krišjānis Rēdlihs, Arvīds Reķis, Kristaps Sotnieks; Napastnicy: Armands Bērziņš, Mārtiņš Cipulis, Lauris Dārziņš, Kaspars Daugaviņš, Zemgus Girgensons, Miks Indrašis, Koba Jass, Mārtiņš Karsums, Ronalds Ķēniņš, Vitālijs Pavlovs, Miķelis Rēdlihs, Jānis Sprukts, Juris Štāls, Herberts Vasiļjevs; Trener: Ted Nolan[33][25][34].
- Norwegia – Bramkarze: Lars Haugen, Steffen Søberg, Lars Volden, Obrońcy: Alexander Bonsaksen, Jonas Holøs, Henrik Ødegaard, Henrik Solberg, Daniel Sørvik, Ole-Kristian Tollefsen (k), Mats Trygg, Napastnicy: Morten Ask, Anders Bastiansen, Robin Dahlstrøm, Kristian Forsberg, Mads Hansen, Fredrik Lystad Jacobsen, Sondre Olden, Ken André Olimb, Mathis Olimb, Mats Rosseli Olsen, Niklas Roest, Martin Røymark, Per-Åge Skrøder, Patrick Thoresen, Mats Zuccarello Aasen, Trener: Roy Johansen[35][25][36].
- Rosja – Bramkarze: Siergiej Bobrowski, Aleksandr Jeriomienko, Siemion Warłamow; Obrońcy: Anton Biełow, Aleksiej Jemielin, Andriej Markow, Jewgienij Miedwiediew, Nikita Nikitin, Ilja Nikulin, Fiodor Tiutin, Wiaczesław Wojnow; Napastnicy: Artiom Anisimow, Pawieł Daciuk (k), Ilja Kowalczuk, Nikołaj Kulomin, Jewgienij Małkin, Walerij Niczuszkin, Aleksandr Owieczkin, Aleksandr Popow, Aleksandr Radułow, Aleksandr Siomin, Aleksandr Switow, Władimir Tarasienko, Aleksiej Tierieszczenko, Wiktor Tichonow; Trener: Zinetuła Bilaletdinow[37][25][38].
- Słowacja – Bramkarze: Peter Budaj, Jaroslav Halák, Ján Laco; Obrońcy: Ivan Baranka, Zdeno Chára (k), Milan Jurčina, Martin Marinčin, Andrej Meszároš, Andrej Sekera, Tomáš Starosta, René Vydarený; Napastnicy: Milan Bartovič, Michal Handzuš, Marcel Hossa, Marián Hossa, Tomáš Jurčo, Tomáš Kopecký, Tomáš Marcinko, Michel Miklík, Peter Ölvecký, Richard Pánik, Branko Radivojevič, Tomáš Surový, Tomáš Tatar, Tomáš Záborský; Trener: Vladimír Vůjtek[39][40][25][41].
- Słowenia – Bramkarze: Luka Gračnar, Andrej Hočevar, Robert Kristan; Obrońcy: Blaž Gregorc, Sabahudin Kovačevič, Aleš Kranjc, Žiga Pavlin, Matic Podlipnik, Klemen Pretnar, Mitja Robar, Andrej Tavželj; Napastnicy: Boštjan Goličič, Žiga Jeglič, Anže Kopitar, Anže Kuralt, Jan Muršak, Aleš Mušič, Žiga Pance, Tomaž Razingar (k), David Rodman, Marcel Rodman, Robert Sabolič, Rok Tičar, Jan Urbas, Miha Verlič; Trener: Matjaž Kopitar[42][25][43].
- Stany Zjednoczone – Bramkarze: Jimmy Howard, Ryan Miller, Jonathan Quick; Obrońcy: John Carlson, Justin Faulk, Cam Fowler, Paul Martin, Ryan McDonagh, Brooks Orpik, Kevin Shattenkirk, Ryan Suter; Napastnicy: David Backes, Dustin Brown, Ryan Callahan, Patrick Kane, Ryan Kesler, Phil Kessel, T.J. Oshie, Max Pacioretty, Zach Parise (k), Joe Pavelski, Paul Stastny, Derek Stepan, James van Riemsdyk, Blake Wheeler; Trener: Dan Bylsma[44][45][25][46].
- Szwajcaria – Bramkarze: Reto Berra, Jonas Hiller, Tobias Stephan; Obrońcy: Severin Blindenbacher, Raphael Diaz, Patrick von Gunten, Roman Josi, Mathias Seger (k), Mark Streit, Julien Vauclair, Yannick Weber; Napastnicy: Andres Ambühl, Matthias Bieber, Simon Bodenmann, Damien Brunner, Luca Cunti, Ryan Gardner, Denis Hollenstein, Simon Moser, Nino Niederreiter, Martin Plüss, Kevin Romy, Reto Suri, Morris Trachsler, Roman Wick; Trener: Sean Simpson[47][48][25][49].
- Szwecja – Bramkarze: Jhonas Enroth, Jonas Gustavsson, Henrik Lundqvist; Obrońcy: Alexander Edler, Oliver Ekman Larsson, Jonathan Ericsson, Niklas Hjalmarsson, Erik Karlsson, Niklas Kronwall (k), Johnny Oduya, Henrik Tallinder; Napastnicy: Daniel Alfredsson, Nicklas Bäckström, Patrik Berglund, Jimmie Ericsson, Loui Eriksson, Carl Hagelin, Marcus Johansson, Marcus Krüger, Gabriel Landeskog, Gustav Nyquist, Daniel Sedin, Jakob Silfverberg, Alexander Steen, Henrik Zetterberg; Trener: Pär Mårts[50][25][51].