Hong Taiji
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Hong Taiji (chiń. Hóng Tàijí, 洪太極, lub Huáng Táijí, 皇台吉; mandżurski: ) – władca mandżurski, pierwszy cesarz z dynastii Qing, ósmy syn Nurchaczego, twórcy państwa mandżurskiego. Przekształcił Mandżurię w cesarstwo; wykorzystując armię stworzoną przez ojca podporządkował sobie Mongolię, Koreę i stworzył bazę do inwazji na Chiny.
Chan Dżurdżenów, dynastia Późniejsza Jin | |||
Okres | |||
---|---|---|---|
Poprzednik | |||
Cesarz Mandżurii | |||
Okres | |||
Poprzednik |
| ||
Następca | |||
Dane biograficzne | |||
Dynastia | |||
Data urodzenia | |||
Data śmierci | |||
Ojciec | |||
Matka |
Cesarzowa Xiao Ci Gao | ||
Żona |
Cesarzowa Xiao Duan Wen | ||
Dzieci |
Hooge, Książę Su | ||
|
Dawniej błędnie identyfikowany jako Abahai (która w rzeczywistości była ulubioną konkubiną Nurhaczego i matką młodszych braci Hong Taiji – Dorgona i Dodo). Jego prawdziwe imię jest nieznane, nieznane są też powody, dla których zaginęło. W latach 1627–1636 panował pod imionami chińskim – Tiāncōng (天聰), mandżurskim – Abkai sure; a w okresie 1636-1643, odpowiednio chiń. Chóngdé (崇德), mandż. Wesihun erdemungge, a mongolskim – Degede Erdemtü. W chwili śmierci ojca był najmłodszym z czterech książąt (beile), ale prawdopodobnie najzdolniejszym. Dzięki sprawnym intrygom, przejął dowództwo nad najbardziej prestiżowymi z Ośmiu Chorągwi i został obwołany Wielkim Chanem w 1627.