III Zakon franciszkański
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
III Zakon franciszkański, inaczej tercjarze św. Franciszka – grupa zakonów i zgromadzeń męskich i żeńskich oraz Franciszkańskiego Zakonu Świeckich, który mimo nazwy zakonu posiada charakter międzynarodowego stowarzyszenia publicznego. Mają one wspólne pochodzenie od założonych pod wpływem św. Franciszka z Asyżu Braci i Sióstr od pokuty – grupy ludzi świeckich pragnących realizować ideały życia franciszkańskiego. Kryterium przynależności danego instytutu życia konsekrowanego do III Zakonu jest jego afiliacja. III Zakon jest częścią większej rodziny zakonów i zgromadzeń franciszkańskich.
Św. Franciszek nie nadał tercjarzom żadnych ram organizacyjnych, poprzestając jedynie na wskazaniach duchowych, zawartych w Liście do wiernych. Z czasem w łonie ruchu niektóre grupy tercjarzy przyjmowały zorganizowaną formę życia wspólnego, tworząc regularne zakony, zwane trzecim zakonem regularnym, którego pierwszą Regułę zatwierdził Leon X w 1521. Tradycję pierwotnego sposobu życia tercjarzy – życia w świecie, ale według ducha zakonnych ślubów – kontynuuje Franciszkański Zakon Świeckich, którego pierwszą Regułę zatwierdził Mikołaj IV w 1289.
Po I wojnie światowej tercjarze świeccy osiągnęli apogeum liczebności, niemalże 4 mln członków w 24 tys. wspólnot. Obecnie jest to ok. 500 tys. osób. Męski Trzeci Zakon Regularny liczy ok. 800 braci, zaś kongregacje żeńskie – ok. 1300 sióstr. W agregowanych do Zakonu kongregacjach (jest ich niemalże 400, z czego 226 na prawie papieskim) znajduje się ok. 1400 zakonników i 100 tys. zakonnic[1].