IX symfonia Schuberta
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
IX (VIII) Symfonia Franza Schuberta, tzw. „Wielka” Symfonia C-dur (w odróżnieniu od „Małej” VI Symfonii C-dur), w katalogu Deutscha umieszczona pod numerem 944. Kompozytor rozpoczął nad nią pracę w 1824, powstała ostatecznie latem 1828 roku[1][2][3][4][5][6]. Jest ostatnią symfonią skomponowaną przez kompozytora, uważaną niekiedy za jego najlepsze dzieło[1][2][3][4][5][6].
Kompozytor | |
---|---|
Forma muzyczna | |
Czas powstania |
lato 1828 |
Miejsce powstania | |
Data premiery |
21 marca 1839 |
Miejsce premiery | |
Wykonawcy premiery |
Felix Mendelssohn (dyrygent) |
Symfonia nie została wykonana za życia twórcy – co prawda przesłał on ją do Austriackiego Towarzystwa Muzycznego, lecz jednogłośnie uznano ją tam za niewykonalną[1][2][3][5]. Rękopis symfonii odnalazł w 1838 roku (10 lat po śmierci Franza Schuberta) Robert Schumann, podczas odwiedzin u brata kompozytora, Ferdinanda[1][2][3][4][5][6]. Zachęcił do jej wykonania Felixa Mendelssohna, pod którego batutą premiera dzieła miała miejsce w Gewandhaus w Lipsku 21 marca 1839 roku[1][2][3][4][5][6]. Mendelssohn określił dzieło jako „błyskotliwe, fascynujące i oryginalne”[5].
Finał zawiera cytat z IX symfonii Beethovena; sama symfonia jest zainspirowana jego muzyką[1][2][3][4][6]. Stanowiła inspiracje dla Roberta Schumanna[2]. Wykorzystując technikę dłużyzn melodycznych i bloków brzmieniowych, a także operując płaszczyznami tematyczno-brzmieniowymi, Schubert przetwarza tematy w różnych tonacjach, a każdy temat oddzielony jest motywem kantylenowym puzonu[1][2][3][4][6]. Dzieło pełne jest dramatyzmu, ale też i tryumfalnych, chóralnych fragmentów[1][2][3][4][6].