Podmiot zbiorowy (prawo)
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Podmiot zbiorowy w naukach prawnych, inaczej instytucja lub organizacja [w znaczeniu podmiotowym albo przedmiotowym] w naukach o zarządzaniu – to sformalizowany twór społeczny[1], czyli grupa współdziałających osób wyposażonych w zasoby[2], stanowiący podmiot prawa[3][4]. Obejmuje zarówno organizacje gospodarcze nastawione na zysk, jak i organizacje nie nastawione na osiąganie zysku.
Zobacz też: inne znaczenia. |
Termin instytucja często spotykany bywa w zarządzaniu dla określenia organizacji w znaczeniu przedmiotowym (jako przedmiotu zarządzania, np. przedsiębiorstwa innego, niż przedsiębiorstwo osoby fizycznej), natomiast rzadziej w znaczeniu podmiotowym (jako uczestnika rynku i podmiotu prawa, np. przedsiębiorcy niebędącego osobą fizyczną), a jedynie sporadycznie używany bywa w prawie (instytucja finansowa, instytucja kredytowa, instytucja kultury, instytucja pośrednicząca), gdzie w jego miejsce preferowane są pojęcia podmiotu zbiorowego, organizacji lub jednostki organizacyjnej, między innymi dla odróżnienia od pojęcia instytucji prawnej.
Wśród podmiotów zbiorowych wyróżnia się pod względem prawnym:
- osoby prawne, w tym:
- fundacje,
- korporacje (dla przykładu w bankach tworzy się oddziały do obsługi klientów instytucjonalnych (wszystkich poza klientami indywidualnymi – osobami fizycznymi, innymi słowy są komórki do obsługi klientów korporacyjnych),
- Skarb Państwa,
- jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej.
Podmioty zbiorowe, z wyjątkiem Skarbu Państwa oraz jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, mogą w określonych okolicznościach podlegać odpowiedzialności karnej[5].