Irlandzki Strajk Głodowy z 1981 roku
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Irlandzki strajk głodowy z 1981 r. – wydarzenie kończące pięcioletni protest irlandzkich więźniów wywodzących się z ruchu republikańskiego w Irlandii Północnej w trakcie trwającego w tym kraju konfliktu. Strajk rozpoczął się jako protest ubraniowy w 1976 roku, kiedy to rząd brytyjski wycofał status specjalny skazanych więźniów wywodzących się z irlandzkich organizacji paramilitarnych. W 1978 r. spór przerodził się w tzw. brudny protest, w czasie którego więźniowie odmawiali mycia się i opuszczania swoich cel i pokrywali ich ściany ekskrementami. W 1980 roku siedmiu więźniów wzięło udział w pierwszym strajku głodowym, który zakończył się po 53 dniach.
Drugi strajk głodowy miał miejsce w 1981 roku i stanowił próbę sił pomiędzy więźniami a brytyjską premier, Margaret Thatcher. Jeden ze strajkujących, Bobby Sands, został wybrany posłem do parlamentu, co wzbudziło zainteresowanie mediów z całego świata. Strajk został odwołany po tym, gdy dziesięciu więźniów – łącznie z Sandsem – zmarło w wyniku akcji protestacyjnej. W pogrzebie Sandsa uczestniczyło 100 tys. osób. Strajk zradykalizował irlandzkie ruchy nacjonalistyczne, a w jego wyniku Sinn Féin wyrosła na partię polityczną uznawaną przez główny nurt polityki.