Język mongolski klasyczny
wariant pisanego mongolskiego używany najpóźniej od XIII wieku / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Język mongolski klasyczny – język ałtajski zaliczany do rodziny mongolskiej. Powstała w nim bogata literatura ludów mongolskich. W trakcie całej znanej nam historii tego języka nigdy nie odzwierciedlał on żywej mowy (poza XII lub XIII w., kiedy to powstał w oparciu o żywe dialekty mówione), a używano go jedynie jako języka pisanego (literackiego). Najstarszy zachowany zabytek w klasycznym języku mongolskim, tzw. Kamień Czyngis-chana, powstał najprawdopodobniej w 1225 roku, a język tekstu znacznie różnił się już wówczas od mówionych dialektów Mongołów.
Klasyczny język mongolski zapisywany był pismem mongolskim, opartym na piśmie ujgurskim. Używany był jako język piśmiennictwa nieprzerwanie prawdopodobnie już od XII wieku aż do początków wieku XX (niektóre plemiona w Mongolii Wewnętrznej posługują się nim do dziś). Na przestrzeni ośmiu stuleci swojego istnienia podlegał licznym zmianom i presji języków mówionych, niemniej różnice między poszczególnymi stadiami jego rozwoju były znacznie mniejsze niż te, które dzieliły wówczas języki czy dialekty mówione.