Język niskiego poziomu
typ języka programowania / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Język niskiego poziomu – język programowania, w którym jednej operacji elementarnej odpowiada najczęściej jedna operacja elementarna rzeczywistego procesora[1]. W języku niskiego poziomu używa się stosunkowo prostych wyrażeń symbolicznych, które odpowiadają zestawowi rozkazów maszynowych.
Miernikiem „poziomu” danego języka programowania jest jego powiązanie ze sprzętem komputerowym (ang. hardware). Przykładowo, w językach asemblerowych (które są językami niskiego poziomu) operuje się bezpośrednio na rejestrach procesora i pośrednio także na komórkach pamięci, brak w nich natomiast abstrakcji programistycznych takich jak pętle czy złożone struktury danych. Istnieje szereg języków, które, mimo że należą do klasy języków wysokopoziomych, posiadają taką budowę i składnię często pozwalającą przewidzieć, jaki będzie odpowiednik programu w asemblerze, a tym samym generować z nich efektywny kod maszynowy. Do takich języków należy m.in. język C. Inne języki wysokopoziomowe, takie jak np. Java wraz z innymi językami obiektowymi, wprowadzają szereg abstrakcji programistycznych często tak oddalonych od sprzętu komputerowego (reprezentowanego przez instrukcje procesora, rejestry, adresy), że ten staje się dla programisty niewidoczny.
Określenie „język niskiego poziomu” może być rozumiane również jako skala oceny subiektywnej danego języka programowania względem innego, np. C może być oceniany jako język niskiego poziomu przez osoby programujące w języku Java.