Język standardowy
wariant języka pełniący funkcję normy instytucjonalnej / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Język policentryczny?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Język standardowy, standard językowy, dialekt standardowy (ang. standard language, standard dialect) – odmiana języka przyjęta przez dane społeczeństwo do celów komunikacji publicznej i oficjalnej, stawiana w opozycji do pozostałych odmian[1]. Przeciwstawia się zarówno odmianom lokalnym, jak i społecznym[2]. W pierwszej kolejności języki standardowe pełnią funkcję unifikacyjną. Są bowiem pozbawione charakteru miejscowego, tj. posługują się nimi mieszkańcy większego obszaru geograficznego[3]. Odmiany językowe przyjęte w roli standardów różnią się pod wieloma względami. Wspólną ich cechą jest to, że są akceptowane jako odmiany nadrzędne wobec wszelkich innych odmian występujących w społeczności[4].
Język standardowy zasadniczo odgrywa rolę języka pisanego. Jest szerzony przez szkoły i środki masowego przekazu oraz wykorzystywany w kontaktach oficjalnych. Zwykle (choć nie zawsze) podlega regulacji i cieszy się wsparciem instytucjonalnym. Język standardowy wykazuje dążność do eliminacji rozbieżności językowych, narzucając jedną formę jako łącznik między różnymi formami dialektalnymi[2]. Spełnia szereg funkcji w różnych sferach życia społecznego, gdzie przybiera różne formy ukształtowania stylistycznego[5]. Standard jest wykorzystywany w nauczaniu języka[6].
Podstawą języka standardowego może być np. dialekt centralny geograficznie (np. we Włoszech), dialekt stolicy (np. we Francji), czy też język pierwszego tłumaczenia Biblii (np. w przypadku języka niemieckiego)[7]. Nie wszystkie języki świata mają odmianę standardową[8]. Niemniej również w społecznościach, gdzie nie istnieje oficjalny standard języka, przyjmują się odmiany o charakterze ponadlokalnym; są to np. odmiany interdialektalne (koiné, łączące cechy różnych dialektów) czy dialekty okolicznych większych miast[9]. Bywa, że normy literackie powstają pod wpływem działalności misjonarzy[10][11]. Języki standardowe mogą wykształcić się w formie ustnej, zanim zostanie stworzona forma pisemna[12]. Pełnoprawna odmiana standardowa to taka, która przeszła proces kodyfikacji, tj. jej zasady zostały utrwalone w słownikach i gramatykach[13]. Niektóre języki (np. norweski) mają więcej niż jedną odmianę standardową[14].
Nowoczesne językoznawstwo stroni od sądów wartościujących na temat odmian języka[7][15]. W powszechnym obiegu odmiana standardowa uchodzi jednak za bardziej „poprawną” i „dopuszczalną” niż inne odmiany; stanowi też formę o najwyższym prestiżu, której użycie sygnalizuje poziom wykształcenia danej osoby[8]. Standard bywa zatem pojmowany jako socjolekt powiązany z warstwami wykształconymi[6][16]. Zdarza się jednak, że standard jest postrzegany jako neutralne narzędzie komunikacji, przeznaczone dla wszystkich członków społeczności bez względu na status społeczny czy pochodzenie[17].
W niektórych krajach język standardowy jest zbliżony do odmiany pewnego regionu lub grupy społecznej (i służy ogólnie jako środek swobodnej komunikacji, przyswajany też przez użytkowników pozostałych dialektów). W innych zaś krajach występuje dyglosja – dochodzi do ostrego rozgraniczenia funkcji języka standardowego (język wysoki) i odmian potocznych/regionalnych (język niski); domeną standardu (czerpiącego np. z tradycji literackiej, nauczanego głównie w szkołach) stają się wówczas sytuacje formalne i wypowiedzi pisemne[18][19]. Na poziomie gramatycznym standard taki jest silnie odrębny od swobodnego języka mówionego (lub wręcz niezrozumiały bez przygotowania szkolnego)[20]. W krajach arabskich, gdzie w roli odmiany prestiżowej funkcjonuje klasyczny język arabski (de facto niebędący powszechnym narzędziem komunikacji), można mówić o powstawaniu dodatkowych (nowoczesnych) standardów o zasięgu regionalnym lub miejskim[21]. W niektórych częściach świata zaobserwowano zanik różnic lokalnych na korzyść ekspansji odmian standardowych. W wielu zakątkach Europy i obu Ameryk dialekty regionalne zostały wyparte przez standard lub odmiany bliskie standardowi, do czego przyczyniły się przemiany społeczne[22].