Język staroczeski
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Język staroczeski (cz. stará čeština, staročeština) – początkowy okresu rozwoju i kształtowania się języka czeskiego, zaczynający się na etapie oddzielania się języka czeskiego od innych języków zachodniosłowiańskich, a kończący się umownie w roku 1500 (początek ery średnioczeskiej)[1] . W historii języka staroczeskiego wyróżnia dwie epoki: przedpiśmienną (przed powstaniem pierwszych zabytków pisanych) i późniejszą pisaną.
Szybkie fakty Obszar, Pismo/alfabet ...
Obszar | |||||
---|---|---|---|---|---|
Pismo/alfabet | |||||
Klasyfikacja genetyczna | |||||
Kody języka | |||||
Glottolog | oldc1253 | ||||
Linguist List | 09y | ||||
W Wikipedii | |||||
| |||||
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. |
Zamknij
Na przełomie XIII i XIV wieku powstał czeski język literacki, który po trzech wiekach swojego rozwoju osiągnął swój szczyt w XVI wieku[1] .
Język staroczeski był używany przede wszystkim na terytorium średniowiecznego państwa czeskiego, jednak miał wpływ także na kształtujący się wówczas język staropolski.