Jacopo de’ Barbari
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Jacopo de’ Barbari, zw. też Jakob Walch (ur. ok. 1445 w Wenecji, zm. przed 1516 w Mechelen) – włoski malarz i rysownik okresu renesansu.
Data i miejsce urodzenia |
ok. 1445 | ||
---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci |
przed 1516 | ||
Dziedzina sztuki |
malarstwo, rysunek | ||
Epoka | |||
|
Do 1500 przebywał w Wenecji, gdzie znalazł się w kręgu oddziaływania Alvise Vivariniego, Antonella da Messiny i Giovanniego Belliniego. Następnie wstąpił na służbę do cesarza Maksymiliana I. Okresowo pracował m.in. w Norymberdze, Wittenberdze, Weimarze i Frankfurcie nad Menem. Ostatnie lata życia spędził na dworze namiestniczki Niderlandów – Małgorzaty w Brukseli.
Malował portrety i kompozycje religijne. Był autorem pierwszej samodzielnej martwej natury w malarstwie nowożytnym. Zachowało się ok. 30 jego miedziorytów o treści alegorycznej i mitologicznej, wzorowanych na Albrechcie Dürerze i Lucasu van Leydenie.
Odegrał ważną rolę w popularyzacji zasad renesansu włoskiego w północnej Europie.