Janina Paradowska Janina Maria Paradowska-Zimowska
Janina Paradowska (2013)
Data i miejsce urodzenia	2 maja 1942 Kraków
Data śmierci	29 czerwca 2016
Miejsce spoczynku	Cmentarz Rakowicki
Zawód, zajęcie	dziennikarka
Alma Mater	Uniwersytet Jagielloński
Uczelnia	Collegium Civitas
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Janina Paradowska (pierwsza z lewej) wraz z laureatami rankingu najlepszych posłów tygodnika „Polityka” (2013)

Janina Maria Paradowska-Zimowska^[1] (ur. 2 maja 1942 w Krakowie, zm. 29 czerwca 2016^[2]) – polska dziennikarka, publicystka, od 1991 publicystka tygodnika „Polityka”, od 2003 publicystka radia Tok FM; laureatka nagrody Grand Press dla Dziennikarza Roku (2002) i Nagrody Kisiela (2011).

Życiorys

Ukończyła studia na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego, następnie studiowała podyplomowo dziennikarstwo na Uniwersytecie Warszawskim. Rozpoczęła pracę w zawodzie jako dziennikarka dziennika „Kurier Polski”, w którym zajmowała się tematyką społeczną^[3].

Należała do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Na początku lat 80. była m.in. szefową struktur NSZZ „Solidarność” w należącym do Stronnictwa Demokratycznego Wydawnictwie „Epoka”^[4]. Po wprowadzeniu w Polsce w 1981 stanu wojennego zrezygnowała z członkostwa w PZPR. Została zweryfikowana negatywnie, jednak po paru miesiącach przywrócona do pracy w „Kurierze Polskim”. W tym samym roku podjęła pracę w redakcji „Życia Warszawy”, gdzie m.in. pełniła funkcję kierownika działu politycznego. Pracowała również w dziale kulturalno-oświatowym. Z ramienia tej redakcji brała udział w relacjonowaniu prac stolika młodzieżowego Okrągłego Stołu. Z pracy w „Życiu Warszawy” odeszła po przejęciu tego tytułu przez grupę dziennikarzy skupionych wokół Kazimierza Wóycickiego i Tomasza Wołka^[5].

W 1991 dołączyła do zespołu redakcyjnego „Polityki”. Była komentatorką polityczną tego tygodnika, a także inicjatorką Salonów „Polityki” i prowadzącą spotkania z tego cyklu z udziałem polityków, przedsiębiorców, przedstawicieli mediów i kultury^[6]. Współpracowała także z TVP, gdzie od maja 1993 do czerwca 1994 prowadziła program publicystyczny Gorąca Linia w TVP1. Od 2003 do końca życia była dziennikarką radia Tok FM. Od 2007, także do śmierci, prowadziła na antenie Superstacji program Puszka Paradowskiej (pod koniec życia prowadziła w tej stacji również program Rozmowa dnia).

Prowadziła zajęcia na studiach dziennikarskich w Collegium Civitas^[7].

Opublikowała książkę A chciałam być aktorką... (2011).

Została pochowana 2 lipca 2016 na cmentarzu Rakowickim w Krakowie^[8].

Wyróżnienia i nagrody

Była laureatką licznych nagród branżowych. Otrzymała m.in. Nagrodę im. Adolfa Bocheńskiego (1997), Nagrodę Wieczystej Fundacji im. Ksawerego i Mieczysława Pruszyńskich (1999), Nagrodę im. Andrzeja Urbańczyka (2004). W 2002 została także nagrodzona Złotą Akredytacją do Sejmu jako najlepsza dziennikarka prasy ogólnopolskiej^[9].

Wyróżniona także doroczną nagrodą Grand Press – tytułem najlepszego dziennikarza 2002. Z inicjatywy Renaty Gluzy z miesięcznika „Press” dodatkową nagrodą był występ aktorski. Janina Paradowska wystąpiła 13 i 14 stycznia 2007 w warszawskim teatrze Kwadrat w farsie Raya Cooneya i Johna Chapmana Nie teraz kochanie jako pani Frencham (w miejsce Barbary Rylskiej)^[10].

W 2011 otrzymała Nagrodę Kisiela.

Życie prywatne

Janina Paradowska była dwukrotnie zamężna: z Tadeuszem Stępniem, dziennikarzem „Kuriera Polskiego”^[11], i z Jerzym Zimowskim.