Jerzy Michalski (historyk)
polski historyk / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Jerzy Michalski (ur. 9 kwietnia 1924 w Warszawie, zm. 26 lutego 2007 tamże) – polski historyk XVIII i XIX wieku, profesor Instytutu Historii Polskiej Akademii Nauk. Obok Władysława Konopczyńskiego i Emanuela Rostworowskiego najwybitniejszy znawca historii Polski XVIII wieku. Autor wielu prac naukowych.
Ten artykuł dotyczy historyka. Zobacz też: inne osoby o tym nazwisku. |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
profesor nauk humanistycznych | |
Specjalność: historia Polski XVIII wieku | |
Alma Mater | |
Insytut |
Historię studiował w czasie II wojny światowej na tajnym Uniwersytecie Warszawskim oraz Uniwersytecie Jagiellońskim. Promocja doktorska na podstawie rozprawy „Studia nad zbiorem praw sądowych Andrzeja Zamoyskiego”, której promotorem był Janusz Woliński, odbyła się w 1949. W 1958 uzyskał stanowisko docenta, a w 1961 mianowano go profesorem nadzwyczajnym. Był pracownikiem w Zakładzie Historii Nauki PAN, profesorem Instytutu Historii PAN, oraz honorowym członkiem Polskiego Towarzystwa Badań nad Wiekiem Osiemnastym. Uczestniczył jako redaktor i współautor przy tworzeniu Historii nauki polskiej tomu III (1977), oraz tomu I Historii Sejmu Polskiego (1985). W 1986 mianowany został profesorem zwyczajnym.
Od 1975 r. był zastępcą redaktora, a w latach 1985-1999 redaktorem naczelnym Kwartalnika Historycznego[potrzebny przypis]. Był mistrzem dla kilku pokoleń polskich historyków. Dzięki niezwykłej przenikliwości i dogłębnej znajomości źródeł doskonale rozumiał ludzi, o których pisał.
Pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 131-3-16-17)[1].