Jerzy Potz
polski hokeista / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Jerzy Potz?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Jerzy Andrzej Potz (ur. 1 lutego 1953 w Łodzi, zm. 27 stycznia 2000 we Frankfurcie nad Menem) – polski hokeista, reprezentant Polski, czterokrotny olimpijczyk.
Data i miejsce urodzenia |
1 lutego 1953 | ||
---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci |
27 stycznia 2000 | ||
Obywatelstwo | |||
Wzrost |
181 cm | ||
Pozycja |
obrońca | ||
Uchwyt |
lewy | ||
|
Wychowanek ŁKS Łódź, w którym grał do 1982. Następnie wyjechał do Niemiec, gdzie reprezentował barwy Eintrachtu Frankfurt (1986-1988) i EC Bad Nauheim (do 1990).
Był jednym z czołowych obrońców w historii polskiego hokeja na lodzie. Rozegrał 198 spotkań w reprezentacji Polski w latach 1972-1989, co jest drugim wynikiem w historii po Henryku Gruthu (z którym przez pewien czas grał w parze). Uczestniczył w igrzyskach olimpijskich w Sapporo (1972) (6. miejsce), Innsbrucku (1976) (6. miejsce), Lake Placid (1980) (7.-8.- miejsce) i Calgary (1988) (10. miejsce). Jedenaście razy wystąpił w mistrzostwach świata, w tym sześć razy w grupie A.
Po zakończeniu kariery zawodniczej trenował niemieckie kluby hokejowe: EC Kassel i Frankfurter ESC, zaś w sezonie 1997/1998 ligi DEL był asystentem trenera Petera Obresy klubu Frankfurt Lions[1].
Zmarł na raka. Został pochowany na cmentarzu przy ul. Ogrodowej w Łodzi.