Juan Carreño de Miranda
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Juan Carreño de Miranda [wym. Huan Karreńo de Miranda] (ur. 25 marca 1614 w Avilés w prow. Asturia, zm. 3 października 1685 w Madrycie) – hiszpański malarz okresu baroku.
Juan Carreño de Miranda | |||
Data i miejsce urodzenia | |||
---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci | |||
Narodowość | |||
Dziedzina sztuki | |||
Epoka | |||
|
Był uczniem Pedra de Las Cuevas i Bartolomé Romana w Madrycie. W 1669 został mianowany malarzem królewskim (pintor de cámara), a w 1671, po śmierci Sebastiana Herrery Barnuevo (ok. 1619-1671) – nadwornym malarzem. Jego obrazy namalowane dla klasztoru Doñi Marii de Aragón i kościoła El Rosario zwróciły uwagę Velazqueza. Dzięki jego protekcji został przyjęty na dwór królewski. W 1655 wykonał dekorację Sali Lustrzanej w madryckim Alkazarze (malowidła o tematyce mitologicznej uległy zniszczeniu w pożarze w 1734). Po pożarze Escorialu w 1671 nadzorował jego odbudowę. Kilka jego fresków zachowało się w katedrze w Toledo.
Malował obrazy religijne, ale przede wszystkim portrety dworskie, pozostając pod silnym wpływem Velazqueza i van Dycka. Portretował króla Karola II (wielokrotnie), jego matkę, członków dworu oraz karłów i błaznów.
Odmówił przyjęcia tytułu szlacheckiego Zakonu Santiago twierdząc, że "malarstwo nie potrzebuje zaszczytów".
Jego uczniami byli m.in. Mateo Cerezo (1637-1666), Juan Martín Cabezalero (1633–1673) i Josef de Ledesma (1630–1670).