Juan Pablo Duarte
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Juan Pablo Duarte y Diez urodził się 26 stycznia 1813 r. w Santo Domingo w kolonii hiszpańskiej (obecnie stolicy Republiki Dominikańskiej) w okresie zwanym „Erą Głupiej Hiszpanii” lub (España Boba). Zmarł 15 lipca 1876 r. Był XIX-wiecznym idealistą i myślicielem liberalnym. Razem z Francisco del Rosario Sanchezem oraz Ramónem Matíasem Mellą uważany jest za architekta Republiki Dominikańskiej i uzyskania przez nią niepodległości od rządów haitańskich w roku 1844. Jego zamierzeniem względem hiszpańskojęzycznej części wyspy Hispaniola było powołanie opartego na ideałach liberalnych demokratycznego rządu i uzyskanie przez mieszkańców wyspy samodzielności. Najwyższy szczyt na Karaibach (Pico Duarte), park w Nowym Jorku oraz wiele ważnych obiektów przyrodniczych w Ameryce nosi jego imię. Jego wizja państwa została niebawem zrujnowana przez elity konserwatywne, które dążyły do sprzymierzenia narodu z władzami kolonialnymi oraz do powrotu do tradycyjnego regionalizmu. Niemniej jednak, jego demokratyczne idee, chociaż niesprecyzowane w szczegółach, służyły za główne wytyczne, przynajmniej w teorii, dla większości rządów dominikańskich. Porażki Duarte uczyniły go w oczach późniejszych pokoleń „męczennikiem politycznym”.