Jules Laroche
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Jules Laroche (ur. 4 listopada 1877 w Paryżu, zm. 13 lipca 1961 w Dinard) – francuski dyplomata, dyrektor Departamentu Politycznego Ministerstwa Spraw Zagranicznych Francji w latach 1924–1926, ambasador w Polsce od 26 czerwca 1926 do 29 maja 1935[1]. Następca Hectora André de Panafieu.
Data i miejsce urodzenia |
4 listopada 1877 | ||
---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci |
13 lipca 1961 | ||
dyrektor Departamentu Politycznego Ministerstwa Spraw Zagranicznych Republiki Francuskiej | |||
Okres |
od 1924 | ||
Ambasador Republiki Francuskiej w Rzeczypospolitej Polskiej | |||
Okres |
od 26 czerwca 1926 | ||
Poprzednik | |||
Następca | |||
Ambasador Republiki Francuskiej w Królestwie Belgii | |||
Okres |
od 12 marca 1935 | ||
Poprzednik | |||
Następca |
Paul Bargeton | ||
Odznaczenia | |||
|
Członek Komisji do Spraw Polskich na konferencji pokojowej w Paryżu[2].
Laroche jest autorem pamiętników La Pologne de Pilsudski: souvenirs d'une ambassade 1926–1935 (pol. Polska lat 1926–1935: wspomnienia ambasadora francuskiego) wydanych w Paryżu w 1953, w których opisywał politykę zagraniczną II Rzeczypospolitej pod kierownictwem Józefa Piłsudskiego, widzianą oczami zagranicznego dyplomaty[3].