Kalendarz macedoński
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Kalendarz macedoński – kalendarz księżycowo-słoneczny, który był w użyciu w starożytnej Macedonii w I tysiącleciu p.n.e. Składał się z dwunastu miesięcy synodalnych (księżycowych, łącznie 354 dni), potrzebował więc dodatkowego miesiąca, by utrzymać synchronizację z porami roku. W okresie używania tego kalendarza w całym hellenistycznym świecie[potrzebny przypis] doliczano siedem dodatkowych embolimoi (εμβόλιμοι, miesiące przestępne) w każdym 19-letnim cyklu Metona. Nazwy starożytnego macedońskiego kalendarza pozostały w użyciu w Syrii nawet w czasach chrześcijańskiej ery. Macedoński kalendarz był w istocie kalendarzem babilońskim. Posiadał tylko nazwy macedońskie zamiast babilońskich[1]. Przykładowa inskrypcja z Dekapolu (VI w. n.e.), Jordan, zawiera słoneczny kalendarz macedoński, zaczynający się od miesiąca Audynaeus[2].. Słoneczny typ kalendarza był połączony później z kalendarzem juliańskim. W Macedonii rzymskiej oba kalendarze były używane. Rzymski jest poświadczony w inskrypcjach z nazwą Kalandôn (dop. καλανδῶν, calendae) oraz macedoński Hellenikei (cel. Ἑλληνικῇ, grecki)[3].. Inskrypcja[4] z Kassandrei (ok. 306-298 p.n.e.) nosząca miesiąc Athenaion (gr. Ἀθηναιῶν) sugeruje, że kilka miast mogły mieć własne nazwy miesięcy nawet po IV w. p.n.e., czasach ekspansji macedońskiej.
Za czasów państwa Seleucydów, Macedończycy zaadaptowali erę Seleucydów. Rok zaczynał się pierwszego miesiąca Dios (nasz październik). Liczono lata od r. 312 p.n.e., który był początkiem ery Seleucydów.