Kamień kotłowy
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Kamień kotłowy – osad składający się głównie z węglanów wapnia (CaCO
3) i magnezu (MgCO
3), powstający w wyniku termicznego rozkładu wodorowęglanów wapnia (Ca(HCO
3)
2) i magnezu (Mg(HCO
3)
2), zawartych w wodzie, zwłaszcza twardej. Inne ważniejsze składniki to siarczan wapnia (CaSO
4), wodorotlenek żelaza(III) (Fe(OH)
3) i krzemionka (SiO
2)[1].
|
Ten artykuł od 2021-05 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. |
W wyniku procesu gotowania następuje rozkład jonów wodorowęglanowych HCO3− do węglanowych CO32−. W momencie rozkładu najtrudniej rozpuszczalne węglany wytrącają się wtedy w postaci osadu (kamienia) zawierającego głównie CaCO3 (rozpuszczalność 14 mg/l) i MgCO3 (rozp. 106 mg/l).
- Ca(HCO3)2(aq) → CaCO3(s)↓ + H2O(l) + CO2(g)↑
- gdzie: aq – roztwór wodny; s – ciało stałe; l – ciecz; g – gaz
Kamień kotłowy pojawia się w urządzeniach, naczyniach i zbiornikach, w których gotowana jest nieuzdatniana woda, w tym w kotłach (stąd nazwa), ale także w czajnikach itp. Osadza się na wewnętrznych ściankach kotłów, czajników, garnków i bojlerów oraz na elementach podgrzewających wodę (np. na powierzchni grzałek elektrycznych) oraz w instalacjach, w których występuje gorąca para wodna.