Kanem-Bornu
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Kanem-Bornu – państwo afrykańskie, istniejące od VIII do XIX w. w okolicach jeziora Czad. Jego nazwa jest połączeniem nazw dwóch państw: Kanem i Bornu, które następowały po sobie. Bornu uważane jest za kontynuację Kanem, ze względu na ciągłość władzy sułtańskiej w obu tych państwach. Sułtani z założonej w 800 roku dynastii Saif rządzili ponad 1000 lat.
Na tę stronę wskazuje przekierowanie z „Kanem”. Zobacz też: Region Kanem w Czadzie. |
700–1846 | |||
Stolica |
Ndżimi | ||
---|---|---|---|
Ustrój polityczny | |||
Typ państwa | |||
Pierwszy król |
Hummay (Kanem), Biri II (Bornu) | ||
Ostatni król |
Kade Alunu (Kanem), Ali IV Dalatumi (Bornu) | ||
Data powstania |
700 (Kanem), 1380 (Bornu) | ||
Najazdy |
ludy Fulbe | ||
Religia dominująca | |||
|
Państwo Kanem powstało w VIII w. W XI w. jego władcy przyjęli islam. Szczyt potęgi królestwa przypada na wiek XII–XIII, gdy za panowania króla Dunama Dibbalami armia państwa miała liczyć 30 tysięcy wojowników. W XV w. centrum władzy przeniosło się ze wschodu, z Kanem, na zachód do Bornu, które rozwijało się już od XIV w. Zmiany te przyniosły znaczące korzyści państwu Kanem-Bornu. W XVI–XVII w. za panowania Idrisa Alumy ponownie stało się znaczącą potęgą w regionie.
Do jego upadku w XIX w. przyczyniły się najazdy ludów Fulbe.