Kardynał protektor
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Kardynał protektor – od XIII wieku do 1964 jedna z funkcji w Kurii Rzymskiej sprawowana przez duchownego w randze kardynała. W przeszłości można było wyróżnić następujące kategorie kardynałów protektorów[1]:
- protektorzy zakonów oraz poszczególnych wspólnot zakonnych, w tym także zakonów rycerskich dysponujących własnymi państwami (joannici, Krzyżacy)
- protektorzy instytucji religijnych (sanktuaria, kościoły, fundacje, kolegia, szpitale)
- protektorzy monarchii katolickich (tzw. protektorzy koron)
- protektorzy poszczególnych regionów i wspólnot lokalnych (głównie włoskich)
- protektorzy wspólnot unickich (np. Ormian, Abisyńczyków)
- protektorzy tytularni królestw będących pod władzą protestantów (Anglia, Irlandia, Szkocja, Szwecja).
Kardynał protektor był wyrazicielem interesów państw, wspólnot bądź instytucji, nad którymi sprawował protekcję, wobec Stolicy Apostolskiej. Jego kompetencje były zróżnicowane, począwszy od honorowego jedynie patronatu do praktycznie pełnej kontroli w przypadku niektórych instytucji[2]. Do połowy XX wieku funkcje protektorskie nad krajami, zakonami czy innymi instytucjami należały do istotnych obszarów zadań członków Kolegium Kardynalskiego.