Karta elektroniczna – uniwersalny nośnik danych w postaci karty wykonanej z plastiku z umieszczonym na niej (lub wewnątrz niej) jednym lub kilkoma układami scalonymi (czipami), które pozwalają na ochronę procesu logowania użytkownika, kontrolę dostępu i zawartych na niej danych. Może być odczytywana za pomocą urządzeń automatycznych, np. przy zawieraniu i rozliczaniu transakcji finansowych oraz w kasach cyfrowych. Karty elektroniczne mają rozmiar zgodny z formatem ID-1 (85,60×53,98mm) określony normą ISO/IEC 7810, jak tradycyjne karty kredytowe z paskiem magnetycznym. Często posiadają również taki pasek i mogą być odczytywane w urządzeniach nie obsługujących kart elektronicznych. Karty elektroniczne dzielimy na stykowe (zgodne z ISO-7816) i bezstykowe. Karty bezstykowe komunikują się z czytnikiem za pomocą fal elektromagnetycznych na różnych częstotliwościach nośnych (np. 125kHz lub 13,56 MHz). Podstawowymi standardami dotyczącymi kart bezstykowych są: ISO/IEC 14443 dla kart zbliżeniowych (ang.proximity cards) o zasięgu do 10 cm oraz ISO/IEC 15693 dla kart dystansowych (ang.vicinity cards) o zasięgu maksymalnym do 1 m.
Ten artykuł od 2015-11 wymaga zweryfikowania podanych informacji.