Kazania świętokrzyskie
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Kazania świętokrzyskie – polskie średniowieczne kazania, pochodzące prawdopodobnie z końca XIII lub z XIV wieku, uznawane za najstarszy dokument prozatorski stworzony w języku polskim. Zostały one odnalezione przez Aleksandra Brücknera w 1890 roku w oprawie kodeksu, zawierającego Dzieje Apostolskie i Apokalipsę. Ich nazwa została utworzona przez badacza od prawdopodobnego miejsca ich pochodzenia (księga, w której się przechowały, była wcześniej własnością biblioteki klasztoru Benedyktynów na Łysej Górze w Górach Świętokrzyskich)[1]. Zabytek składa się z jednego całego kazania i fragmentów pięciu innych kazań[2].
Kazania świętokrzyskie, manuskrypt | |||
Autor |
nieznany | ||
---|---|---|---|
Typ utworu | |||
Data powstania |
II poł. XIII w. – I poł. XIV w. | ||
Wydanie oryginalne | |||
Miejsce wydania | |||
Język | |||
Data wydania |
1934 (1891) | ||
Wydawca | |||
| |||
|
Kazania świętokrzyskie zostały opublikowane w 1891 w roczniku „Prace Filologiczne” w opracowaniu Aleksandra Brücknera[3]; w 1934 zostały wydane wraz z faksymiliami rękopisu przez Polską Akademię Umiejętności w opracowaniu krytycznym Jana Łosia i Władysława Semkowicza[4][5].