Kazimierz Żuromski

rotmistrz
Data i miejsce urodzenia	10 czerwca 1895 Biłka, gubernia wołyńska, Imperium Rosyjskie
Data i miejsce śmierci	kwiecień 1940 Charków, USRR, ZSRR
Przebieg służby
Lata służby	1908–1931, 1939–1940
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Formacja	I Korpus Polski
Jednostki	19 Pułk Ułanów 26 Pułk Ułanów 2 Pułk Strzelców Konnych 20 Pułk Ułanów
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa
Odznaczenia

Tablica upamiętniająca rotmistrza Kazimierza Żuromskiego na ścianie zewnętrznej kościoła św. Karola Boromeusza na warszawskich Powązkach będąca częścią Sanktuarium „Poległym i Pomordowanym na Wschodzie”

Kazimierz Żuromski^[1] (ur. 29 maja^?/ 10 czerwca 1895 w Biłce, zm. w kwietniu 1940 w Charkowie) – rotmistrz Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się w Biłce pod Żytomierzem, jako syn Juliana i Katarzyny ze Szpilewskich^[2].

Od 1908 roku służył w armii rosyjskiej. Był w Korpusie Kadetów w Kijowie. Po zdaniu matury ukończył kurs w Szkole Wojskowej Kawalerii w Jelizawetgradzie. Jako chorąży skierowany na front. Awansował do stopnia podporucznika w 1915, do stopnia porucznika w 1916^[3]. Od grudnia 1917 służył w I Korpusie. Dowodził szwadronem 3 pułku ułanów, walczył z oddziałami bolszewickimi. Od 17 maja 1919 w dywizjonie jazdy kresowej mjr. Jaworskiego. W 1919 roku wstąpił do Wojska Polskiego. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej w szeregach 19 pułku ułanów wołyńskich.

Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku i został zweryfikowany do stopnia rotmistrza ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku. Ukończył kurs w CSKaw w Grudziądzu (1924). W 1921 roku został przydzielony do 20 pułku ułanów im. Króla Jana III Sobieskiego. W sierpniu 1924 roku został przeniesiony do 26 pułku ułanów wielkopolskich^[4]. Następnie służył w 19 pułku ułanów i 2 pułku strzelców konnych w Hrubieszowie^[5]. We wrześniu 1930 został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr II, a z dniem 28 lutego 1931 roku przeniesiony w stan spoczynku^[6][7].

W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Poznań Miasto. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VII. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”^[8].

W kampanii wrześniowej po agresji ZSRR na Polskę wzięty do niewoli sowieckiej, osadzony w Starobielsku. Wiosną 1940 zamordowany przez NKWD w Charkowie i pochowany w bezimiennej mogile zbiorowej. Obecnie jego szczątki spoczywają w Piatichatkach na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie. Figuruje na liście straceń, poz. 1127.

5 października 2007 Minister Obrony Narodowej awansował go pośmiertnie do stopnia majora^[9]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1921)^[10] nr 4196^[3], (VM 22–1646)^[11]
• Krzyż Walecznych – dwukrotnie
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości