Kim Duk-koo
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Kim Duk-koo (hangul 김득구, hancha 金得九; ur. 8 stycznia 1955, zm. 18 listopada 1982) – koreański bokser. Zmarł wskutek obrażeń doznanych w walce z Rayem Mancinim o mistrzostwo świata WBA w wadze lekkiej. Jego śmierć przyczyniła się do wprowadzenia szeregu zmian w zawodowym boksie, mających na celu poprawę bezpieczeństwa pięściarzy.
To jest biografia osoby noszącej koreańskie nazwisko Kim. |
Data i miejsce urodzenia |
8 stycznia 1955 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Obywatelstwo | |
Kategoria wagowa |
lekka |
Bilans walk zawodowych | |
Liczba walk |
20 |
Zwycięstwa |
17 |
Przez nokauty |
8 |
Porażki |
2 |
Remisy |
1 |
Urodził się w prowincji Kangwŏn, ok. 100 km na wschód od Seulu. Był jednym z pięciorga dzieci ubogich rolników. Gdy miał dwa lata, zmarł jego ojciec. W wieku 16 lat opuścił dom w poszukiwaniu pracy w stolicy. Zarabiał na utrzymanie m.in. jako pucybut, przewodnik turystyczny i pomocnik piekarza, w wolnym czasie trenując amatorsko boks (bilans 29-4). W 1978 roku został profesjonalnym pięściarzem. Dwa lata później zdobył zawodowe mistrzostwo Korei, a cztery lata później pas Orient and Pacific Boxing Federation. Choć był stosunkowo niedoświadczonym zawodnikiem (ówczesny bilans 17-1-1), który tylko raz w swej karierze walczył poza granicami kraju i nie zmierzył się dotąd z rywalem światowej klasy, w 1982 roku organizacja WBA wyznaczyła go do 15-rundowej walki z Rayem Mancinim o mistrzostwo świata w wadze lekkiej. Doszło do niej 13 listopada na tyłach hotelu Caesars Palace w Las Vegas.